Zesde week stage

‘Er waren eens twee blanke meisjes in het grote ziekenhuis. Deze twee meisjes liepen allebei op een andere afdeling hun stage. Beide meisjes hadden een witte jurk aan en witte schoenen. Verder waren ze totaal verschillend. De ene hartstikke blond en de ander hartstikke bruin. Ook was er in dit ziekenhuis een arts. Deze arts deed zijn ronde door het ziekenhuis. Zo ook bij de afdelingen waar de twee meisjes werkten. De arts kwam langs bij het ene blanke meisje en ging later naar de afdeling waar hij ineens nog een blank meisje zag. Hij snapte er helemaal niks meer van… Hoe kan dat ene blanke meisje nu op 2 afdelingen werken op hetzelfde moment? Verwarring! Na een maand viel eindelijk het kwartje bij deze arts dat er niet een blank meisje stage liep, maar het er twee waren.’

En er is alweer een week voorbij gegaan voor mij op de emergency ward. Weer veel gezien en geleerd. Het is me afgelopen week opgevallen dat er aardig wat vrouwelijke patiënten (in mijn ogen) overdrijven als ze binnen worden gebracht. Vaak kunnen ze bijna niet meer lopen en zijn ze helemaal slap. Natuurlijk schrik je daarvan, want er moet echt iets flink mis zijn als je echt naar binnen gedragen moet worden. Snel op een bed leggen, de vitale functies meten, infuus prikken, bloed afnemen en dit naar het lab sturen. Vaak zijn ze na een half uur weer bijna de oude, dus ik vraag me wel eens af of ze niet heel erg overdrijven… Het is hier namelijk wel een stukje aandacht van de man vragen, aangezien de mannen met meerdere vrouwen zijn getrouwd dus ze niet allemaal evenveel aandacht krijgen. Dit is zeker een stukje cultuur wat zichtbaar wordt. Terugkijkend op deze week was het een redelijk rustige week met niet heel veel opvallende patiënten. Veel hebben malaria en krijgen hier medicatie voor. Als het iets complexer wordt, worden ze doorgestuurd naar een groter ziekenhuis verderop in de stad of worden ze naar een andere afdeling geplaatst. Komende week ga ik naar de female ward, een soort interne afdeling voor vrouwen. Heb er zin in!

Ik (Joëlle) was deze week nog een week op de gynaecologie afdeling. Maandag en dinsdag waren niet echt top. Er was niets te doen want er waren maar 2 patiënten en de collega’s waren niet al te spraakzaam. Zo ontzettend saai. Wat er ook bij kwam is dat mijn darmen niet al te lekker waren. Nu is dat natuurlijk niet gek in een land waar je het eten niet bent gewend. Dit zorgde er wel voor dat ik niet lekker in m’n vel zat. Gelukkig ben ik hier met Erica en mocht ik even huilen bij haar en kreeg ik een dikke knuffel! Dit zorgt ervoor dat ik niet gillend naar huis toe kom 😉 De woensdag heeft er voor gezorgd dat ik weer heel veel zin had in het avontuur hier. Daar zullen we verderop meer over vertellen. Donderdag en vrijdag was het heel druk op de gynaecologie afdeling. Er waren veel verschillende casussen en er zijn veel kinderen geboren door een keizersnee, zelfs weer een tweeling! Ik was blij toen ik om 12.30 even kon zitten om bij te komen van het inbrengen van katheters, het voorbereiden van moeders op de operaties en het monitoren na de operaties. Maar na niet al te lang (lees 10 minuten) vroeg een collega of ik het monitoren van een moeder wilde overnemen van twee andere studenten. Ik keek naar het blaadje waar de vitale functies op stonden. Een keurige bloeddruk van 120/80 mmHg, een iets wat lage pols maar verder geen bijzonderheden. Een makkie dus dacht ik. Ik pakte de bloeddruk meter en de stethoscoop (van de automatische bloeddrukmeter waren de batterijen op) en ik startte met het meten van de bloeddruk. 200/120 mmHg… Daar kwam ik op uit. Een foutje dacht ik want na een kwartier kan de bloeddruk niet zo hard gestegen zijn. Na een tweede poging kwam ik uit op precies dezelfde waarde. Een hoge bloeddruk is gevaarlijk dus besloot ik te vragen of mijn collega de bloeddruk wilde checken. Zij kwam uit op dezelfde waarde als ik gemeten had, 200/120 mmHg. We besloten om de urine te controleren op eiwitten en om de arts te bellen om te vragen of hij langs wilde komen.  Pre- eclampsia (zwangerschapsvergiftiging) werd gediagnostiseerd. Het bleek dat de studenten niet wisten hoe ze de bloeddruk goed moesten meten en dus maar wat opschreven. Blij dat we er op tijd achter kwamen en dat we alsnog konden handelen. De dag erop leefde de vrouw nog en was de bloeddruk fiks gedaald. Een mooie casus voor mijn opdracht 😊

Woensdag! Wat een dag. 3.45 ging de wekker, 4.30 liepen we onder de sterrenhemel de deur uit naar de main road. Na maar een kwartiertje te hebben gewacht, werden we opgepikt door de directeur van Drive4Health. Dit is een organisatie die zich inzet om hepatitis B in de omgeving te verminderen door middel van voorlichting en vaccinaties. Binnenkort mogen we 2 weken met deze organisatie meelopen om een protocol en een flowchard te ontwikkelen voor de verpleegkundigen en verloskundigen. Woensdag gingen we met deze organisatie mee naar Kpandai. Voor de rit begon, werd er gebeden om hulp van God tijdens de lange reis. Tijdens deze vier uur durende tocht zagen we uitgestrekte groene velden, typisch Afrikaanse bomen, hutjes, onverharde wegen, koeien, een aap, heel veel yams, prachtige zonsopgang, veel kindjes die naar school liepen, vrouwen met emmers water op het hoofd en de stad waar de chief van de Dagombais woont (zo heet de stam die hier in het noorden van Ghana leeft). Op plaats van bestemming groeten we de matron en de administrator van het ziekenhuis. Helemaal op z’n Ghanees was er bijna niemand op de hoogte van onze komst. Dus we moesten maar even wachten totdat iedereen bij elkaar geroepen was… De directeur van Drive4Health gaf een presentatie aan de verpleegkundigen en artsen over het belang van preventie van Hepatitis B en hij luisterde naar de problemen die spelen m.b.t. Hepatitis B in dit ziekenhuis. Zijn doel is om uiteindelijk samen te gaan werken met dit ziekenhuis, zodat zij ook hun patiënten kunnen vaccineren tegen Hepatitis B. Na de presentatie werd er een snack en wat drinken uitgedeeld en moest er nog even een groepsfoto worden gemaakt. Op naar huis! Maar dat ging minder snel dan we dachten. Nog even langs het kantoor van de directeur in Kpandai, nog verschillende mensen groeten en nog een rondleiding door het ziekenhuis. Vervolgens nog wachten op onze lunch: gefrituurde yams. De terugweg stond in het teken van muziek. Na een paar Ghanese nummers wilden wij onze Nederlandse muziek laten horen. Dik fan waren ze van de nummers van Guus Meeuwis en Blof. Na deze nummers gingen we over op Engelse worship nummers. Heel bijzonder om in de auto door de Afrikaanse natuur met drie Ghanezen dezelfde God groot te mogen maken. Uiteindelijk kwamen we om 18.45 onder dezelfde sterrenhemel veilig thuis. Wat hebben wij deze dag het echte Afrika ervaren!

Deze week zijn er drie pakketjes binnengekomen! Maandag uit stage zijn we langs het postkantoor gegaan, er waren niet één, maar twee pakketjes en een kaart voor Erica binnengekomen! Zo onwijs leuk 😊 Kruidnoten, hagelslag, dropjes, stroopwafels, chocoladeletters, pindakaas en wat toiletspullen zaten erin. Wat genieten we daarvan! Vrijdag was er ook een pakketje voor Joëlle binnengekomen, 2 pakken hagelslag, dropjes, nootjes en opkikker. In totaal hebben we nu 6 pakken hagelslag 😉 we kunnen even vooruit dus! Elke keer weer écht genieten van dat broodje hagelslag. Dolgelukkig zijn we met jullie allemaal <3 (hartje).

Zaterdag wasdag. Het is heerlijk om elke week de hele week door te spreken tijdens het wassen. Je gedachten op een rijtje te zetten en nieuwe doelen te stellen voor de komende periode. En ondertussen keihard mee te zingen met de Nederlandse muziek. Voor we het weten is de was dan al klaar. Na de was deden we een poging om aan school te werken. Met verschillende resultaten… het had beter gekund 😉 ’s Avonds kropen we knus tegen elkaar aan op de bank, want buiten was het noodweer. Lekker een filmpje gekeken. Voor wat extra spanning viel zo nu en dan de stroom even uit, helemaal donker dus. Tijd om naar bed te gaan. Val je eindelijk bijna in slaap, valt er een vrucht uit de boom op het dak. Pok! (lees: POK!). Dit is echt een hard geluid, klinkt net als een schot uit een geweer. Met een hartslag van 200 kunnen we dan weer opnieuw proberen om in slaap te vallen.

Op zondag gingen we naar een dorpskerkje. Omdat het de avond daarvoor noodweer was, waren de wegen bijna onbegaanbaar. Na een halfuurtje hobbelen in de Yellow-yellow komen we aan bij het kerkje. Een vrij nieuw gebouw, midden in de bush. In de kerk waren 15 mensen plus de pastoor. Een integer leven als christen, daar ging de preek over. Al een moeilijk onderwerp in Nederland, laat staan om dat goed te kunnen volgen in het Engels. Na de dienst ging een deel van de gemeente bidden voor de groei van de kerk. Mooi te merken hoe hier voor alles wordt gebeden. Hier kunnen wij Nederlanders nog wel wat van leren. Na het terug hobbelen in de Yellow-yellow dronken we koffie en aten we een stroopwafel!!

Lieve mensen wat is het fijn dat jullie zo mee leven! De reacties zijn zo leuk om te lezen en we worden heel blij van jullie appjes en belletjes. Deze blog sluiten we zoals altijd weer af met de Wist-je-datjes.
Wist je dat:
-          Alle Ghaneese mensen zingen maar dat lang niet alle Ghaneese mensen kunnen zingen?
-          Tamale een mega lelijke stad is in vergelijking met de rest van Ghana?
-          Op alle bussen, yellow-yellows, vrachtwagens en gebouwen wel een religieuze tekst te vinden is? #evangeliserenkunjeleren
-          Erica een Oware (Ghanees spel) ronde had van 10 minuten en Joëlle maar rondes van 30 seconde had?