Stageweek achttien

Yeheees, de opdrachten zijn ingeleverd!
Dat was dan ook onze week… De hele week hebben we geknald voor school. Met een pauze op woensdag en dat is dan ook het enige waar we over kunnen vertellen. Gelukkig zat de woensdag zo vol met indrukken, dat de blog zeker weer interessant wordt. Hoop je dan.

Voor school moesten we twee grote opdrachten maken. De eerste opdracht was een zorgplan maken voor een patiënt, dit hebben we in het ziekenhuis uitgevoerd. De tweede opdracht was een gezondheidsbevorderend programma ontwerpen om gedrag te veranderen. Deze hebben we uitgevoerd in de maand dat we bij Drive4Health hebben gewerkt. Het lijkt misschien niet veel, maar we kunnen hiermee 30 van de 60 studiepunten van dit jaar halen. Afgelopen vrijdag was de deadline, daarom hebben we ons deze week over de Nederlands-Engelse zinnen gebogen, werden we moe van de APA-regels en van het zoeken naar goede wetenschappelijke bronnen. Nu kun je je dus wel voorstellen dat een dag zonder opdrachten dus heel erg welkom was deze week. En voor dat we het wisten was deze hele woensdag volgepland met een bezoek aan het ziekenhuis en een etentje met Drive4Health. En dat ging helemaal op z’n Ghanees…

Om 10.30 uur werden we verwacht in het ziekenhuis. Eerst natuurlijk iedereen even groeten voordat we naar de kamer van de directeur gingen. Altijd weer lekker ongemakkelijk. Kom je binnen, worden we dit keer wel welkom geheten, mogen we gaan zitten en vervolgens zegt niemand een woord. Gelukkig was het zoontje van de directeur er die een beetje ontspanning in de kamer bracht. Langzaam druppelt iedereen binnen:  twee artsen, de matron, Desmond, Michael, de pastor, de accountant en ook Renalda kwam even langs. We kregen weer een dankwoord voor ons harde werken, de betrokkenheid, het doneren van de koelkasten en het familiegevoel dat we elkaar gaven. Als dank heeft het management van het ziekenhuis een kadootje voor ons geregeld. We verwachten allebei een certificaat waar onze naam verkeerd op is geschreven, maar het was zeker totaal iets anders. De matron mocht het ons overhandigen. Nu moeten jullie eerst nog even weten dat we die ochtend in de yellow-yellow het allebei hadden over de traditionele kleding en of we dat nu wel of niet moesten aanschaffen. Nu raden jullie het natuurlijk al wat er in die leuke plastic tasjes zat: een smock, traditionele kleding uit het noorden van Ghana. Na het overhandigen, moesten we het gelijk weer teruggeven aan de matron, alles voor een goede foto namelijk. Dus geposeerd voor de foto moesten we weer het tasje aanpakken, dit keer nog liever lachen dan dat we daarvoor al hadden gedaan. Nadat alles via de officiële weg overhandigd was, moesten we natuurlijk de smocks aantrekken. Ietwat ongemakkelijk trekken we de smocks over ons hoofd. Iedereen vond dit prachtig en de hele pers lijkt voor ons te staan met hun camera’s. Zie foto’s voor het resultaat en oordeel zelf maar. Wij kunnen toch zo meelopen op de catwalk?

Na het officiële gebeuren, moest Joëlle haar eindbeoordeling nog doen. De feedback was zo positief dat ze nog speciaal moest vragen naar kritische feedback. Het antwoord hierop was dat ze de volgende keer meer pepernoten mee moest nemen 😉 Na dit gesprek werd ook Erica de kamer ingeroepen. Twee collega’s van de gynaecologie hadden namelijk nog een verrassing. Yeeeeeeah! Nog even over vanmorgen in de yellow-yellow… nu hebben we dus allebei twee smocks. Deze variant is alleen een jurkje, dus die kunnen we wel naar de kerk aandoen. Of toch niet…
Na eindeloos groeten in het ziekenhuis nemen we de yellow-yellow weer naar huis.

Rond 17.30 uur werden we door de directeur van Drive4Health opgehaald om met het team uiteten te gaan. Na heel Tamale rondgereden te hebben en verschillende collega’s te hebben opgepikt, komen we aan in een Chinees restaurant. Hier waren we al 2x eerder geweest, dus bekend terrein. Dit was het meest ongemakkelijke etentje wat we ooit hebben gehad (zelf als je de meest ongemakkelijke dates meerekent..). We werden eerst voorgesteld aan vier vrienden van de organisatie, deze mensen hadden we nog nooit gezien. Twee artsen uit Cuba (die ons wel heel interessant vonden), de voorzitter van de organisatie en een accountant. Er blijkt een hele agenda te zijn opgesteld, waarin er van ons wordt verwacht dat we een speech geven… Fijn, want we hadden natuurlijk goed voorbereid… NOT. Joëlle nam het woord waardoor Erica er vanaf dacht te zijn, haha niet dus. Nadat Joëlle haar deel had gezegd en een klein applausje kreeg, gaf de directeur het woord aan Erica. Joëlle lachen natuurlijk want die had al lang bedacht dat Erica het helemaal niet erg vond om niets te zeggen. Na het bedank praatje van Erica ontving zij ook een klein applausje. Dat kleine applausje was iedere keer nadat iemand wat had gezegd. Hoe creëer je ooit zo een ontzettend ongemakkelijke setting?! Na ons bedankwoord kregen we van de directeur een certificaat. Onze namen stonden er zelfs goed op! Toen konden we eindelijk gaan eten. Omdat Erica heel verlekkerd had gekeken naar de kebabspiesjes, kreeg zij er regelmatig een aangereikt door de Cubaanse arts. Zij balen, want ze vond ze toch niet zo heel lekker en was stiekem bang voor een amoebe (lekker beestje) in haar darm. Verder was er rijst met garnalen (kei lekker), groente met kip en rund en een salade. Na het eten, nog even ongemakkelijk handen schudden en vervolgens weer naar huis. Helemaal gesloopt komen we thuis en lachen we om alle ongemakkelijke situaties van de dag.

Toen hebben we nog twee dagen aan onze opdrachten gewerkt, die we vrijdag aan het eind van de middag hebben ingeleverd. WHOEHOE. Nu hopen dat het goed is 😊 Maarja, wat doe je dan? Als je niet meer naar stage gaat en niet meer aan je opdrachten moet werken? Zaterdag ochtend zijn we ultra langzaam opgestaan. Rond 11.30 uur zijn we begonnen met de was. De wasmand zat dit keer maar tot de helft vol, want we hadden de hele week in onze chillkleding rond gelopen… of naja gezeten, goor… Daarom hebben we ook het beddengoed gewassen. En geloof ons, die lakens zijn mega groot. Na het wassen, zijn we richting de stad gegaan. Daar begonnen we onze zoektocht naar chips en hebben we geld gepind. Allebei gelukt! Stiekem gingen we naar de stad om prikkels op te doen, want daar waren we echt aan toe namelijk. Terug naar huis om de kamer op te ruimen en schoon te maken. Dit was heel hard nodig, want het is harmattan. Overal stof, alles oranje. We eten noedels en kijken een Britse serie. Je weet wel, zo een met vrouwen in lange jurken en hoedjes en mannen met mega bakkebaarden en hoge hoeden.

En dan is het zondag. Ook vandaag hebben we niet veel gedaan. We hebben de serie afgekeken, gepuzzeld, gebeld en een preekje geluisterd. Nu zitten we naast elkaar op bed deze blog te schrijven. En bedenken we ons dat we over 9 nachtjes weer thuis aan de keukentafel zitten. Hopelijk met een frikandel speciaal en frietjes, hint hint. We zijn nu allebei aan het aftellen, maar beseffen ons al te goed dat we het hier heel hard gaan missen.

Wist je dat:
-          Ze hier soms zo dankbaar zijn dat ze hun kinderen onze naam willen geven?
-          De grootste doorgaande weg in Tamale is afgesloten voor drie jaar lang? En dat dus de chaos in de stad nog groter is dan normaal?
-          We niet kunnen wachten tot we weer zonder klamboe kunnen slapen?
-          Hoog opgetrokken sokken in teenslippers helemaal de mode is in Tamale?