Stageweek zestien

‘They are here!’ Wie? Nou wij dus, in onze vaste favoriete supermarkt. We gaan zo ongeveer elke week naar een klein supermarktje om een fles cola en een buis Pringles te halen. Een tijd terug hebben we een lunch, die we echt niet hoefden omdat er vis in zat, gegeven aan 2 werknemers. Sindsdien zijn we de favoriete vaste klanten en worden we door elke werknemer ondervraagd hoe het met ons gaat. Na een rondje lachen en ‘naaaa’ zeggen, betalen we en lopen we weer naar huis.

Maandag… nou we zoeken nu dus allebei al 5 minuten naar wat we maandag eigenlijk hebben gedaan. We weten dat we naar stage zijn geweest, maar dit was blijkbaar echt niet interessant want we zijn het vergeten. Gelukkig appen we regelmatig naar huis waardoor we nog weten wat we hebben gedaan. Over onze stage uurtjes zullen we later meer vertellen, cliffhanger! Op maandag gingen we naar drie mannen van de afdeling ‘Public Health’ om hen te vertellen dat we twee koelkasten willen schenken. Ze zijn onwijs dankbaar met de koelkasten en willen meteen op de foto, dat hoort nu eenmaal hier in Ghana. Alles moet op de foto. Erg grappig om te zien hoe officieel het allemaal gaat, want we gaan het komende week presenteren aan het secretariaat en onze namen worden vereeuwigd op de koelkasten. Na werk zijn we naar Drive4Health gegaan voor de praktijkbeoordeling van de 2e stageopdracht. Dik voldoende natuurlijk! Komt ook wel een beetje, omdat we ervoor hadden verteld dat we 2 koelkasten kunnen doneren aan het grootste ziekenhuis in Tamale 😉 Grapje natuurlijk, dit is een van de weinige kritische Ghanese die we tegen zijn gekomen. Daardoor hebben we normale feedback gekregen in plaats van het altijd sociaal gewenste antwoord. Op de terugweg hebben we in de stad drie fancy kerstmutsen gekocht, waar we thuis mee op de foto zijn gegaan. Een heuse fotoshoot van maar liefst 124 foto’s! Oeps… We vinden zelf dat ze allemaal gelukt zijn 😊 Die avond was Renalda weer thuis gekomen uit Nederland, dus hebben we verhalen uitgewisseld.

Dinsdag, de dag voor kerst en wij bedenken om koelkasten te gaan shoppen… totaal niet handig. De hele stad heeft besloten om Christmas shopping te doen. Achter 2 mannen van het ziekenhuis aan wurmen we ons door de mensenmassa heen. We hebben alle uithoeken van de stad gezien om uiteindelijk de beste koelkast voor de beste prijs te kopen. Zelfs zo een goede prijs, dat er nog geld over was. Daar hebben we 4 saturatiemeters van gekocht voor het ziekenhuis, want die deden het namelijk niet meer. Iedereen in de stad was zo vrolijk en we hadden echt een kerstfeeling, ook al was het 40 graden. Thuis aangekomen besloten alle Ghanese vrienden bij ons binnen te komen en hebben we (als echte huisvrouwen) ze voorzien van noedels als lunch. Een van die vrienden had dit ook wel nodig, want die rende een kwartier later achter een van onze hanen aan om die te slachten voor het kerstdiner. Hilarisch! De grootste grap was dat hij de haan niet eens heeft gevangen, maar dat Joëlle, als echte Barnevelder, de haan heeft gevangen. Het slachten en het plukken lieten we toch maar aan hem over, onze vorige ervaring met haan slachten was namelijk niet zo positief… Heel geboeid als ware verpleegkundigen stonden we naar de ingewanden van de haan te kijken: lever, nieren, hart, maag en ga zo maar door. Hij was er ook blij, want die ingewanden mocht hij opeten. Alles van de dieren wordt hier namelijk gewoon opgegeten.

Haan geslacht, groente gesneden en lichtjes opgehangen. Om 18.00 stipt zijn wij als echte Nederlanders helemaal klaar voor het kerstdiner. Onze Ghanese vrienden dachten daar net iets anders over. Toen wij al bij de 3e gang waren, kwamen de eerste Ghanese vrienden binnen druppelen. Die vervolgens heel moeilijk naar het eten keken, want wat was dat nou weer voor iets raars?! Ons diner:

1e gang à Bruschetta en een kuipje met zelfgemaakte kipkerriesalade
2e gang à Hele pittige soep van witte kool
3e gang à Haanrollade, gevulde paprika gekookt in tomatensaus en doperwten (yehes)
4e gang à Vanille-ijs met chocoladesaus van gesmolten chocoladeletters en gebakken kaneelsuiker appels (klinkt mooier dan het is 😉)

Wij vonden dit allemaal kei lekker, de Ghanese dachten daar iets anders over. Aangezien wij al regelmatig soep met deegballen eten met onze handen, vonden we dat zij zich nu wel konden aanpassen. Nederlands huis, Nederlandse cultuur, Nederlands eten.

Het was kerstochtend 2019. Snel ontbijten, want we wilden naar de kerk waar we waren uitgenodigd door pastor Seth. Eigenlijk waren we al zo een uur te laat, maar toen we de kerk binnenkwamen, was het zo goed als leeg. Hoe dan? De dienst was 1,5uur verplaatst, omdat de dienst van kerstavond nogal was uitgelopen. Er waren 2 bekende nummers die werden gezongen, ‘Feliz Navidad’ en ‘Joy to the world’, blij dat we eindelijk wat mee konden zingen in de kerk. De preek was wat moeilijk te volgen, maar de volgende boodschap was helder: vouw je collectegeld niet op, want dat is moeilijk tellen voor de penningmeester. Dieeeep. Nog een polonaise door de kerk en na 2,5 uur konden we eindelijk weer naar huis. Tijd voor de kerstlunch: kerststol, zelf gebakken brood, versgeperste sinaasappelsap, salade, eiersalade en kruidenboter. ’s Middags hebben we een filmpje gekeken. Na het avondeten, gewoon lekkere nasi, hebben we een kampvuur gemaakt, dronken we warme chocolademelk en aten ons misselijk aan marshmallows. Het was een heerlijk avondje!

2e kerstdag hebben we de grote schoonmaak gedaan, of nouja gedweild in onze kamer wat we normaal nooit doen. Het water was pikzwart. Als we eenmaal een schoonmaakvibe hebben, dan gaan we helemaal los. Dus onze kamer was heerlijk schoon 😊 Daar is nu al niks meer van te zien, bedankt harmattan. Het zand waait namelijk gewoon de kamer in, waardoor we de hele Sahara binnen hebben liggen (overdrijven mag toch?).
Om ’s avonds weer een kampvuur te maken, moesten we eerst nog even houthakken. Dus wij als 3 seleminga’s, stonden met een machete op het hout in te hakken. De buurt vond dit erg grappig en we trokken aardig wat bekijks. Maar dat was het allemaal waard, want ’s avonds hadden we een heerlijk kampvuur. Dit was wel met een dubbel gevoel, want het was het laatste avondje van Jorieke. Onze favoriete seleminga is namelijk weer naar het koude Nederland vertrokken.

Vrijdag zijn we weer naar stage gegaan, waar we om half 2 weer weg gingen, zodat we Jorieke konden uitzwaaien. Komen we thuis, is Jorieke in geen velden en wegen te bekennen. Om 3uur komt ze eindelijk binnen met een kop vol rastavlechten, zo weet heel Nederland dat ze in Afrika is geweest 😉
Lieve Jorieke, we gaan je missen en sterkte met de kou!

Over de paar uurtjes dat we deze week wel naar stage zijn geweest, willen we nog even wat kwijt. Ik (Erica) heb een noodsituatie meegemaakt, wat in Ghana niet heel soepel gaat meestal… Een nogal zware vrouw had een bloeddruk van iets van 210/140mmHg, wat echt mega hoog is en een temperatuur van 38.9 graden. Ik wilde direct een arts roepen, die bleek gelukkig aan de andere kant van de afdeling te zijn, waardoor dit verrassend snel ging. Hij had allemaal bloeddrukverlagende medicijnen voorgeschreven en nadat hij dit gedaan had, ging ik nog een keer haar bloeddruk meten. Nu ineens wel een normale waarde, hoe dan?! Of ik had verkeerd gemeten of ze was ineens zo rustig geworden dat alles weer normaal was. Ik had met een automatische bloeddrukmeter gemeten, waardoor ik denk dat de waarden wel klopten. Dus ik ging direct weer naar die arts en vertelde hem dat de bloeddruk weer was gedaald, de arts raadde aan om het elk half uur te meten. Lekker mee bezig geweest dus. Op een gegeven moment begon ze moeilijk te ademen en steeg haar temperatuur naar 40.1 graden, foute boel! Snel naar een ander bed overgeplaatst, want het bed waar ze op lag kon niet bij de hoofdkant omhoog (typisch natuurlijk). Er moest zuurstof aan haar gegeven worden, snel zuurstoftank gehaald, maar daar bleek geen zuurstof in te zitten. Heeelp! Gelukkig hadden ze nog ergens een reserve staan, het kostte alleen veel tijd, maar het kwam allemaal goed. Bij zo een situatie is het soms zo lastig dat de voorraden slecht zijn en het komt dus ook wel eens voor dat het niet goed afloopt. Wees dus altijd dankbaar voor wat je hebt! Dat is echt iets wat ik hier heb geleerd.

Vrijdag waren er bij mij (Joëlle) op de afdeling geen patiënten. Ik was de eerste van de ochtenddienst dus nam de afdeling over van de nachtdienst. Ik schreef braaf het taking over- report. Daarin staat altijd hetzelfde, en schreef dus gewoon een van mijn voorgaande collega’s over. Daarin staat ook dat alle benodigde spullen aanwezig zijn op de afdeling. Na een tijdje kwamen mijn collega’s binnen druppelen. Een van mijn collega’s merkte op dat bed 5 helemaal niet aanwezig was op de afdeling. Nice! Ik had dus gewoon een bed over het hoofd gezien, een bed... Na een speurtocht door het ziekenhuis komen we erachter dat het bed op de mannen afdeling staat. Foutje moet kunnen, maar voortaan kijk ik toch echt even of alle bedden er staan. Omdat er geen patiënten waren, heb ik in overleg met mijn collega geholpen om een andere afdeling. De mannen afdeling, daar was namelijk maar een collega met twee studenten en wel 10 patiënten. De arts was net bezig met zijn rondes, dus haakte ik aan en had ik op deze manier gelijk overzicht over de afdeling. Ik heb bloed afgenomen, infuusjes geprikt en aangehangen, katheters verwijderd, metingen gedaan, medicatie klaar gemaakt en gedeeld. Nu was het zo nu en dan toch een klein beetje ongemakkelijk. Een man zei bijvoorbeeld: ‘ik snap wel dat het vandaag zo druk is, want jij bent er’. Ik snapte in eerste instantie niet waar hij op doelde, maar na de knipoog zeker wel. Daarnaast was het ook lastig met de cultuurverschillen. Want hoe ver buig je voor een oude man en voor een iets minder oudere man, en hoe zit dat bij leeftijdsgenoten? Ik heb me daarom maar overal doorheen gelachen. Heerlijk om weer een dag heel hard te kunnen werken, de tijd vloog voorbij!

Zaterdag, weekend! Of misschien toch niet helemaal. We hebben de hele dag gewerkt aan onze opdrachten voor school. De deadline komt er namelijk heel snel aan (10 januari). Door de relaxte vibe hier, voelen we allebei totaal geen stress en zijn we dus nog niet klaar. De was hebben we daarom laten doen door een wasvrouw. De wasvrouw knijpt de was veel beter uit, daardoor zijn wel onze bh beugels verbogen. Toch zijn we blij als alles weer zo lekker ruikt.

Vandaag, zondag 29 december 2019, zijn we naar een dorpskerk geweest. Dit kerkje is op loopafstand van ons huis. We hebben een super mooie dienst gehad. De vreugde en het vuur wat de gemeente uitstraalt is iets om van te leren. Dankbaarheid en vertrouwen staan centraal in de kerk. Het is mooi om te zien hoe de vrouwelijke predikant samen met de subchief van het dorpje helemaal op gaan in het aanbidden van God.

Lieve volgers, we wensen jullie allemaal een goede jaarwisseling. Dat jullie veilig vuurwerkjes mogen afsteken en niet te veel drinken of oliebollen eten. Tot zover onze goeie raad 😉

Wist je dat:
-          We het heel erg zouden waarderen als jullie een paar oliebollen, wafels en appelbeignets willen invriezen voor ons?
-          De aankomende week onze laatste stageweek in het ziekenhuis is?
-          Ze hier alleen maar nepkerstbomen hebben en de meest lelijke kerstversiering overal in de winkels hangt?
-          We inmiddels serieus moeite hebben met het schoonmaken van onze voeten? Het stof wil er gewoon echt niet meer af!