Stageweek vijf

Maaha (Goedemiddag in het Twi, naast het Engels de meest gesproken taal in Ghana),

De gynaecologie afdeling, daar mocht ik (Joëlle) deze week naartoe. Wanneer oud collega’s vragen op welke afdeling ik zit dan begrijpt niemand mijn antwoord. Ik heb namelijk nogal moeite met de Engelse uitspraak van gynaecology. Als ik met handen en voeten uitleg wat ik bedoel, beginnen ze te lachen en snappen ze wat ik bedoel. De afdeling bestaat uit 5 bedden en 3 a 4 kinderbedden. Op de afdeling liggen vrouwen met vrouwenziektes, zwangere vrouwen met een ziekte ernaast en zwangere vrouwen die bijna moeten bevallen maar waar er een complicatie naast is. Denk bijvoorbeeld aan vrouwen met zwangerschapsvergiftiging (het dure woord: pre eclampsia) of malaria. Het werk op de afdeling bestaat vooral uit het voorbereiden van de vrouwen op een keizersnee. Dit houdt in dat je een katheter plaatst, een infuus aanhangt en ze een operatieschort aandoet. Psychische voorbereiding blijft eigenlijk achterwege. Tijdens de operatie is het de taak van de afdeling om de baby op te vangen, droog te wrijven en te monitoren. Na de operatie worden moeder en kind gemonitord. Denk aan het meten van de vitale functies en het doen van lichamelijk onderzoek. De eerste paar dagen vond ik heel taai, er gebeurde weinig en ik mocht niets doen. Op woensdag hielp ik mijn collega’s met de computer. Het programma werkte niet naar behoren en niemand kreeg het gemaakt. Nadat ik het programma simpel weg opnieuw opstartte, deed het programma het weer en was ik de ICT held van de afdeling. Grappig, want ik ben in Nederland wel de laatste die wat af weet van computers etc. Dit heeft wel het ijs gebroken en daarna werd ik gevraagd om alles te doen. Ik heb deze week denk ik zeven katheters geplaatst, infuusjes aangehangen en ben mee geweest naar een keizersnee. Hierna mocht ik zowel de moeder als het baby’tje monitoren. Spannend om met pasgeboren baby’tjes aan de gang te mogen, zo klein en zo teer. Maar het voelt elke keer weer alsof je staat te kijken naar een wonder. Ook heb ik deze week een patiënt gewassen. Dit komt eigenlijk niet voor omdat familie dit vrijwel altijd doet. Mijn collega’s vonden het dan ook bijzonder dat ik prima de patiënt wilde wassen. Een blanke die wil wassen vinden ze maar wat raar. Terwijl we dit in Nederland toch heel regelmatig doen. De verschillen tussen de Nederlandse zorg en de Ghanese zorg worden steeds duidelijker. Ook begin ik de cultuur meer te begrijpen waardoor het zorg verlenen steeds een beetje makkelijker wordt.

Ik (Erica) heb afgelopen week gewerkt op de emergencyward, de spoedeisende hulp. Ik heb het er echt goed naar mijn zin gehad, heel erg blij mee! De afdeling bestaat uit 4 grote bedden en 3 kinderbedjes. De dagen beginnen met een rondje lopen langs de patiënten om te vragen hoe het met ze gaat en dit op te schrijven in de patiëntenfolder met de interventies van de verpleegkundige erbij. Het komt erop neer dat deze interventies vooral onderwijs geven is over bijvoorbeeld slapen onder een muggennet. Ik vind het echt goed dat ze dit onderwijs geven, want dit is wel echt een manier om ziektes te voorkomen denk ik. Nadat we alle patiënten zijn langsgelopen, komt de dokter binnen. Een gezellige Ghanese-Canadese arts met een Defender, helemaal leuk! Hij gaat ook alle patiënten langs die er liggen en ik loop mee en leer echt veel van hem. Zoveel afkortingen dat ze gebruiken trouwens, best wel ingewikkeld. Maar zeker leerzaam dus! Er komen veel patiënten binnen die severe malaria hebben, waarbij ze hoge koorts hebben en snel afgekoeld moeten worden en medicatie moeten krijgen. Deze medicatie wordt door de familie zelf gehaald. Mijn taak is om de vitale functies te meten en een infuusje te prikken als het bloedvat enigszins zichtbaar is. Anders laat ik een meer getalenteerde collega het doen 😉 want zo’n prikje wil je een kind niet 2x geven… De patiënt die me nog het meeste is bijgebleven was een jongetje van 1 jaar (volgens de moeder) of 3 jaar (volgens de vader) die met malaria was opgenomen met daarbij waarschijnlijk een bloeding in de hersenen. Het kindje reageerde nergens op en staarde alleen maar voor zich uit. De arts zei dat hij een bloedtransfusie moest krijgen. Nou doorpakken dus dacht ik! Maarja waar komt dat bloed dan vandaan? Ik heb bloedgroep O-, ideaal, want iedereen kan dit krijgen. Dus ik zei dat tegen een collega, maar echt actie werd er niet ondernomen… Er moesten eerst nog 2 collega-studenten hun bloedgroep laten checken, zodat zij konden geven. Het bleek dat ze allebei niet konden geven en toen ging iedereen weer zitten. Heel frustrerend! Dus ik zei nu nog wat stelliger dat ik bloed wilde geven en eindelijk liepen we naar het laboratorium om mijn bloed af te laten nemen. Heel bijzonder! Toen de naald net aangeprikt was, kwam er een andere collega melden dat het jongetje toch door werd gestuurd naar een gespecialiseerd ziekenhuis iets verderop in de stad. Het was dus niet meer nodig. Ik hoop heel erg dat het jongetje het heeft gehaald!

Goed nu hebben we allebei weer een dagje gespijbeld deze week. Vrijdag ochtend regende het ontzettend hard en duurde dit ook wel even. Dit betekent een onbegaanbare weg, meer zwemmen dan lopen dus. Hier hadden we geen zin in. We besloten dat we meer hadden aan een dagje werken voor school. Dit hebben we dan ook zeer productief gedaan. Eindelijk hebben we ons stageleerplan ingeleverd (op goed Ghanees gebruik: veel te laat) en hebben we ons verdiept in de eerste opdracht.

Het weekend is begonnen!! Whoehoe! Deze week hadden we allebei geen zin om de was te doen. Geloof het of niet maar drie uur later hadden we de wasmand weer leeg. Alles met de hand totdat we oma handen hadden (lekker gerimpeld dus). Na een lekker schoonmaakdagje was de was, de badkamer en onze kamer weer lekker fris. Onze wc had namelijk gelekt deze week, dus de schoonmaak was zeker niet overbodig. Toen we rustig zaten en genoten van onze vrijheid, begon het keihard te regenen. Oh nee!! Onze was hangt nog buiten. Paniek!! Net op tijd alles binnen. Na hard werken, besloten we dat we onszelf wel mochten trakteren op heel lekker eten. We gingen uiteten bij een restaurant, genaamd Chucks. Hier komen alle blanke mensen van Tamale heen. Heel fijn om niet te worden nagestaard omdat je net iets anders bent dan de rest. Drie keer raden wat we hebben gegeten. TZ… nee. Banku… nee. Vissenkop… nee. BITTERBALLEN. Echt waar!! Hoe fijn is dat 😊 Na een heerlijke kipsaté (Erica) en een burger (Joëlle) namen we nog wat te drinken. Een heerlijke Espresso! Joejoe 😊 Als je dacht dat onze avond echt niet meer stuk kon… dan heb je het fout.

Op een zeker moment besefte we dat we onze sleutel vergeten waren… Hoe konden we zo dom zijn. Direct werd er een appje naar Renalda gestuurd om te zeggen dat ze de boel niet op slot moest gooien. Dit kwam wel aan maar werd niet gelezen. Okay, bellen dus. Na twee keer bellen, gaven we dat ook maar op. De hele terugreis hoopte we dat de deur niet op slot zou zitten. Want wat gaan we dan doen?! Toen kwam het moment dat we de deur zagen, op slot natuurlijk. Plan A: Renalda proberen wakker te schreeuwen door het raam. Dit mislukte dus over op plan B: Over het hek proberen te klimmen om Renalda bij het slaapkamer raam wakker te kunnen roepen. Het hek was niet stevig genoeg om over te klimmen. Dan maar plan C: het hek vakkundig slopen. Het plan werkte keigoed! Na het hek gemaakt te hebben konden we naar binnen. Sorry Renalda, we nemen nu altijd de sleutel mee!

Op zondag wilde we graag een kerkdienst luisteren. Op het moment dat we een kerkdienst downloadde van het internet, viel de stroom uit. Dit plan ging dus niet door. We besloten om een Bijbelstudie met z’n alle te doen. Dit was heel fijn. We mochten met elkaar nadenken over wat het betekent om vreemdelingen te zijn op deze aarde (1 Petrus 1: 1-4 & 13-17 + 1 Petrus 2: 1-2). Verdere dag hebben we gevuld met een wandeling, familie bellen, lezen en/of film kijken.

De wist-je-datjes van deze week gaan over verschillende eigenaardigheden. Wist je dat:
-          Er een straat is (in Tamale) die zo erg stinkt dat we beide bijna over onze nek gaan?
-          De geiten hier niezen. Dit klinkt alsof er een klein kind niest. We vinden het dan ook nodig om ze allemaal gezondheid te wensen?
-          Ze in het ziekenhuis jerrycans onder het matras leggen om het hoofdeind van een bed omhoog te doen?
-          De placenta hier als levend wezen wordt gezien? De placenta wordt na de bevalling bewaard en begraven op een geheime plek door de vader. Ze geloven dat wanneer de placenta wordt gevonden door iemand anders, het kind iets ergs kan overkomen.

Bedankt allemaal voor het lezen! We genieten zo veel van jullie reacties. We lezen alles en refreshen regelmatig de pagina voor nieuwe reacties 😉 We wensen jullie een goede week toe!