Stageweek zeventien

Na vijf minuten nadenken over hoe we nu het beste deze blog kunnen beginnen, zeggen we toch maar ‘goedemiddag’! Zou onze inspiratie nu dan echt opraken? Of weten we eigenlijk niet zo goed waar we moeten beginnen? Want wat hebben wij weer veel gedaan deze week!

Maandagochtend worden we allebei rillend wakker. Kippenvel… en dat onder twee lakens. Niet gek want het is maar 20 graden. We vragen ons allebei sterk af hoe we de kou in Nederland gaan trekken. We hijsen ons in onze verpleegkundepakjes, eten droog bevroren brood en gieten onze thee naar binnen. Dan moeten we er echt aan geloven en stappen we de kou in. In het ziekenhuis aangekomen, blijkt dat alle collega’s het mega koud hebben. Ze denken allemaal dat wij dol zijn op deze temperaturen. In Nederland zou het ook lekker warm zijn, maar hier valt dat toch wel erg tegen. Rond 10.00uur worden we verwacht bij twee mannen van de afdeling public health om vervolgens naar het management te gaan om de koelkasten te presenteren. We komen de kamer van de directeur binnen, hij kijkt niet op of om. We moeten gaan zitten op een van de banken in de kamer. Langzaam komen er meer mensen binnendruppelen, de matron (hoofd van de verpleegkundigen), de accountant, de pastoor, de hoofden van de afdelingen waar de koelkasten naar toe gaan en de 2 mannen van public health (Desmond & Michael). Niemand zegt iets… Waar zijn we nu weer beland… Eindelijk begint Michael te praten en stelt ons voor aan het management. Na het voorstellen, staat iedereen op. Huh? Wij volgen braaf en op dat moment begint de pastoor zijn gebed. Na het gebed gaat iedereen weer zitten en neemt Desmond het woord. Hij vertelt waarom en aan welke afdelingen we de koelkasten willen doneren. Eindelijk zegt de directeur iets, hij geeft namelijk het woord aan de matron. Vervolgens begint er een bedank rondje waarin heel veel dankbaarheid naar voren komt. Wij voelden ons alsof er dertig veren in onze kont werden gestoken (nice!). Uiteindelijk vertelt ook de directeur iets. Hij begint met een dankwoord en verteld ons dat wij door God samen in dit ziekenhuis zijn geplaatst. Want onze namen passen bij elkaar. Erica = soulruler & Joëlle = Jahweh is God (en dus ruler over de wereld). Na de verschillende woorden van dank worden er handen geschud. Vervolgens snappen we niet wat er gebeurd, want we moeten ineens nog een keer handen schudden voor op de video. Later horen we dat deze naar de televisie wordt gestuurd. Wat een grap, Erica en Joëlle gaan viral. We sluiten af met gebed en gaan weer terug naar onze afdelingen.

Dinsdag, oudjaarsdag en dus gewoon een werkdag. We zijn netjes naar stage gegaan en wensen alle collega’s een happy new year in advance. Zelfs een dokter stopte even aan de kant van de weg om ons een happy new year te wensen. We hebben niet heel veel spannends meegemaakt op stage, maar aan het einde van de dag beseften we allebei dat we het hier gaan missen. Iedereen is zo lief namelijk! ’s Avonds hebben we typisch Nederlands gegeten, erwtensoep met rookworst. Op deze oudejaarsavond hadden we zelfs oliebollen. We hebben onze avond gevuld met Rummikub en Set, samen met Seth, ja een goed woordgrapje he ^^ Seth is een vriend van Renalda en hij komt regelmatig langs. Rond 22.00uur hebben we weer een kampvuur gemaakt, aten we nog wat oliebollen en bananenbeignets. Seth deed een poging om ons een meerstemmig liedje in het Dagbanli aan te leren, met onze muzikale talenten kwamen we niet zo heel ver. Even na 23uur bellen we met familie en vrienden, want in Nederland was het toen al 2020. Wij moesten nog even een uurtje wachten, maar toen het toch ook hier 00.00uur werd, gaven we elkaar een dikke knuffel, staken sterretjes aan en dachten de champagne erbij. Ergens in de verte zagen we vuurwerk, 3 knallen en toen was het alweer klaar 😉 ’s Avonds in bed bellen we nog even met vrienden en gaan we om 2uur slapen.

Nieuwjaarsdag, nog nooit zo fit gevoeld! Mega trots op onszelf, want we werden pas om 10.00uur wakker, echt een recordtijd. We ontbijten met oliebollen, hebben aan school gewerkt en zijn ’s avonds naar Tacorabama geweest om pizza te eten. De terugweg in de yellow-yellow vroeg de driver of hij iets raars mocht vragen. Nou wij dachten direct ‘ohnee, weer zo iemand die met ons wil trouwen of naar Nederland wil’… Dat viel alles mee, hij vroeg alleen maar hoe oud we waren. En we hebben allebei nog niet zo een leeftijd bereikt dat we het erg vinden om dit te vertellen 😊

Donderdag zijn we allebei weer naar stage geweest. Ik (Erica) ben om precies te zijn 1 uurtje op femaleward geweest, heb bloed afgenomen en ben daarna naar theatre (operatiekamer) gegaan. Er bleken heel wat casussen te zijn, dus helemaal leuk om daar te kijken! Met een veel te groot pakkie, mondkapje, hoofdnetje en crocs stap ik de operatiekamer binnen. Net op tijd om mee te kijken met een keizersnee, een gezond jongetje wordt geboren. Alsof het een lopende band is, komt de volgende vrouw binnen voor een keizersnee, dit keer wordt er een gezond meisje geboren. Het is toch zo bijzonder dat er gewoon een levend kindje uit de baarmoeder komt, wat is het toch allemaal goed geschapen. Bij de derde operatie kwam Joëlle ook meekijken, dit was het verwijderen van een cyste aan de eileider, zo ingewikkeld ziet dat er allemaal uit van binnen zeg… de arts legde wel wat uit, maar met al die ingewikkelde Engelse namen is het best lastig om te begrijpen wat hij nu aan het doen is. Na deze operatie kregen we een heerlijke lunch van het ziekenhuis en aten we dit op in een kamertje met meerdere studenten. Op een gegeven moment kwam de dokter binnen om ook te lunchen en ineens stoven alle studenten weg… huh? Waarom dat nu weer dachten Joëlle en ik. Ze waren helemaal gestrest en zeiden dat ik echt weg moest van m’n plekje, want de dokter wilde daar graag zitten. Er was genoeg plek, dus ik had allang bedacht dat hij wel ergens anders kon zitten 😉 en dat vond de dokter natuurlijk helemaal prima. Het blijft bijzonder hoe de verschillen tussen studenten en dokters zo wordt benadrukt. En naar ons idee vond de dokter het maar wat gezellig om niet alleen te lunchen. Na de lunch hebben we gekeken bij een myomectomie, dit is het verwijderen van een vleesboom in de baarmoeder. Dit was echt bizar! Het was een vleesboom van totaal 2kg. Iedereen moest er natuurlijk even een fotootje van maken, wantja dit zie je niet elke dag. En dit kan allemaal in een Ghanese operatiekamer. Het was een flink lange dag, rond 16.00uur stapten we pas het ziekenhuis uit, maar wel echt een onwijs gave dag!

Op donderdag stap ik (Joëlle) de afdeling op, tegen mijn verwachting in ligt het helemaal vol. Het is een grote chaos. Vier patiënten moeten namelijk voor operatie, de vier waar Erica heeft meegekeken. Ook is er een heel nieuw team omdat alle collega’s op nieuwjaarsdag zijn veranderd van afdelingen. Alle collega’s zijn netjes komen opdagen op de nieuwe afdeling en er zijn ook tig studenten. Kortom, ik raak het overzicht helemaal kwijt. Ik besluit om eerst te helpen op de afdeling voordat ik naar de operatiekamer ga. Ik bereid patiënten voor op de operatie door onder andere katheters te plaatsen en monitor de baby’s die komen van de operatiekamer. Bij de derde en vierde operatie besluit ik ook om naar de operatiekamer te gaan. Ook ik hijs me in een veel te groot operatiepakje, en moet mijn broek vast maken met een elastiek. De myomectomie vond ik echt bizar om te zien. Door de hoeveelheid aan mensen in de operatiekamer en de foto’s die gemaakt werden leek het ook meer op een toeristische trekpleister dan op een operatie. Het lijkt hier soms alsof ze nog nooit van privacy hebben gehoord. Vrijdag, onze laatste officiële stagedag! Ook al hebben we nu vier maanden in het ziekenhuis gewerkt, ik val nog steeds van de ene verbazing in de ander. Een student op de afdeling ging een katheter verwijderen bij een patiënt. Ze haalde het ballonnetje van de katheter leeg (wat ervoor zorg dat de katheter blijft zitten), doet haar handschoenen uit en loopt weg. De katheter zat er dus nog in… Terwijl ik de katheter helemaal verwijder zie ik dat mijn collega een infuus met een rotvaart en onvoorzichtig verwijderd. Na een paar minuten staat mijn collega nog steeds te prutsen met het infuus, dus besluit ik om te vragen of ik haar kan helpen. Blijkt dat het plastic buisje wat in de ader zit, is afgebroken. Er zat nog ongeveer drie centimeter aan plastic in de ader van de vrouw. De schuld wordt vervolgens bij de patiënt neergelegd, want die had haar arm bewogen toen het buisje er nog wel uit stak... Het stuk plastic was niet meer te zien en zat dus dieper in de ader. De arts werd er bij geroepen, hij besluit dat we de arm plaatselijk moeten verdoven en open snijden om te zien of we het stuk kunnen vinden. Het stuk plastic was nog niet gevonden op het moment dat ik naar huis ging. Ik merk dat ik me er echt boos om kan maken dat de schuld bij de patiënt komt te liggen, terwijl dit te maken heeft met de manier van handelen van de verpleegkundige.

De laatste officiële stagedag is erg dubbel. We nemen afscheid van collega’s waar we 4 maanden mee hebben samengewerkt, doen een rondje door het ziekenhuis, delen kruidnootjes uit en maken foto’s. We krijgen een bedank brief van het ziekenhuis, waarin allebei onze namen verkeerd zijn gespeld (heel Ghanees). Heel erg bedankt (in het Nederlands), stond er in de brief. En dit is wat wij ook willen zeggen, heel erg bedankt! Want wat zijn wij blij met onze lieve collega’s die ons elke dag hielpen met het begrijpen van de cultuur en de zorg in het ziekenhuis. Die ons soms uitlachten omdat we weer niet uit onze Engelse zin kwamen of omdat we een poging deden om woorden te leren in het Dagbanli. Waar wij op onze beurt hen weer uitlachten om hun pogingen om Nederlands te leren. Bedankt lieve bewakers die ons elke morgen groetten en ons welkom heetten. Bedankt alle collega’s die altijd vroegen hoe het met ons ging als we langs liepen. Bedankt voor alle lieve zegeningen die jullie ons toewensten. We gaan jullie missen!

Nu denken jullie misschien, huh waarom komen jullie dan nog niet naar huis? Komende week gaan we namelijk knallen aan onze opdrachten van school, want vrijdag is de deadline. Die week erop gaan we nog naar een kliniek in de buurt, maar daarover later meer.

Dit weekend hebben we de was weer een keer zelf gedaan, aan school gewerkt, kip tandoori gegeten, preek geluisterd, gebeld met familie en vrienden en films gekeken. We hebben bedacht dat we volgend weekend een alternatief eettentje zoeken voor Chucks, want het hele weekend thuis is stiekem wel een beetje saai.

Lieve lezers we wensen jullie een mooi en gezegend 2020! En een goede werkweek weer 😊 Dikke kus uit het zuiden!

Wist je dat:
-          We zaterdagnacht al een uur in bed lagen maar allebei toch wel veel trek hadden? En we dus besloten om midden in de nacht uit onze tent (klamboe) te kruipen en te gaan picknicken op onze bedrand met wafeltjes, koek en bananenchips?
-          We volgende week stiekem gewoon weer een dag terug gaan naar het ziekenhuis? Afscheid nemen is ook moeilijk 😉
-          We vandaag sokken aan hebben gehad omdat we koude voeten hadden?
-          We nu toch wel echt aan het aftellen zijn?