Stageweek zeven

Een hele goedemiddag lieve familie en vrienden,

Deze week zijn we weer naar een andere afdeling gegaan. Ik (Erica) heb deze week stage gelopen op de female ward. Hele leuke afdeling! Het begin is altijd een beetje onwennig, wantja zijn deze collega’s wel aardig? Willen ze je helpen iets te leren? Wat voor ziektebeelden komen er allemaal voor? Wat moet ik als verpleegkundige kunnen op deze afdeling? Ik kan met 100% overtuiging zeggen dat dit de leukste afdeling tot nu toe is. Hele gezellige collega’s en ik snap wat ik moet doen en het is soms gewoon echt druk. Was al bijna vergeten wat dat was :p. Wat vooral voorkomt op deze afdeling is gastro-enteritis in combinatie met malaria. De verklaring hiervoor is dat door malaria onder andere de weerstand naar beneden gaat, waardoor een patiënt meer vatbaar is voor een infectie. Gastro-enteritis kan je oplopen door besmet eten te eten of door op openbare toiletten naar de wc te gaan en daarna niet je handen te wassen. Goed op de hygiëne letten is dus erg belangrijk! Nu is het mijn taak natuurlijk om deze mensen beter te maken 😉 dus geef ik ze een infuusje met antibiotica en medicatie tegen malaria. Wat ik verder op deze afdeling doe is bloed afnemen, medicatie delen, infuusjes prikken en aanhangen, patiënten opnemen en ontslaan en verder soms strugglen met de taalbarrière… Dat blijft voor mij echt een ding. Heel lastig als patiënten jou niet begrijpen en andersom. Vaak spreekt er wel iemand de plaatselijke taal, waardoor het wel vertaald kan worden, maar echt een fatsoenlijk gesprek kun je dan ook niet voeren. Ook deze collega’s heb ik al een aardig woordje Nederlands geleerd, wat ze zo lastig vinden. Hoe moet je de ‘g’ nu weer normaal uitspreken?! Niemand kan de harde g uitspreken haha. En verder zijn ze ook heel benieuwd naar Nederlandse snoepjes, dus ik ga ze maandag dropjes laten proeven. 😉 Wat ik over het algemeen merk is dat het steeds leuker wordt om door het ziekenhuis te lopen, want niet iedereen kijkt je meer aan met een hoofd als ‘wow witte mensen, wat doen die hier?’ Het wordt allemaal wat normaler en het is heerlijk om dan iedereen te begroeten zonder dat ze dan direct je naam en alles willen weten. (Ja, dat komt ook nog zeker voor, maar wel minder). Nu is het vaker dat ze me tegenkomen en dan zeggen ‘Hee Erica, how are you?’ en dan moet ik ze echt 1 minuut aankijken omdat ik werkelijk geen idee heb waar ik ze dan van moet kennen. Gewoon vriendelijk lachen en zeggen dat het goed met je gaat, helpt altijd. Komende week weer op de female ward, dus hopen op nog een goede week!

Ik (Joëlle) ging deze week naar de emergency ward (spoedeisende hulp). Vol goede moed stapte ik maandag de afdeling op. Wat een CHAOS. Overal waren patiënten. Er was ruimte voor 5 volwassenen patiënten en 3 kinderen. Er waren 7 volwassenen en 5 kinderen. Daarbij liepen er overdreven veel collega’s en studenten op de afdeling. Ik snapte niet wat er gebeurde en voelde me een beetje verloren. Wat zou ik nou leuk moeten vinden aan deze afdeling... Veel mensen. Huilende kinderen. Te veel collega’s. Veel studenten. Gelukkig begreep ik vanaf woensdag de structuur van de afdeling veel meer. Wist ik wat er moest gebeuren bij de patiënten en kreeg ik beter contact met mijn collega’s. Ik heb deze week mijn eerste venflon geprikt (ging goed!!) en meerdere keren bloed afgenomen. Qua verpleegtechnische vaardigheden leer ik veel, met name een stukje durf. Want lang niet alles gaat netjes volgens het boekje (protocollen). Een gemiddelde dag ziet er als volgt uit: Om 4.00 wordt je wakker van de moskee. Ze beginnen vroeg met de oproep  voor gebed via luidsprekers. Omdraaien en nog maar even doorslapen. Om 6.15 gaat de wekker. Na aankleden, ontbijten en klaarmaken stappen we 7.15 (vaak toch wel wat later) richting de weg. Bij de weg aangekomen, gefrustreerd over natte voeten, pakken we de Yellow-yellow richting het ziekenhuis. Rond 8.00 stap ik de afdeling op. De andere studenten zijn er al langer en hebben al schoongemaakt. Je loopt even een rondje over de afdeling om te zien wat voor een patiënten er zijn. Je leest de patiënten dossiers en gaat over naar de verpleegkundige rondes. Je praat (zo ver mogelijk) met de patiënt en vraagt naar de klachten van de dag. In het dossier schrijf je op wat de klachten zijn, wat de patiënt zelf nog kan en wat je interventies waren. Dan komt de arts langs om de patiënten te zien en een vervolgplan te maken. De stappen van het plan worden uitgevoerd. Vaak wordt de patiënt verplaatst naar een andere afdeling om ruimte te maken voor ‘noodgevallen’. Wanneer een nieuwe patiënt wordt opgenomen wordt er standaard bloed afgenomen en worden de vitale functies gemeten. En begint het proces weer opnieuw.

Op donderdag hadden we weer een presentatie van Drive4Health. Eigenlijk precies dezelfde als we vorige week al hadden gehad, maar dan nu in de stad. We zagen dit als een kans om niet naar het ziekenhuis te moeten en om die middag te werken aan school. Na de presentatie gingen we lunchen bij de chinees. Met 6 personen hebben we gegeten voor slechts 12€.  Na de lunch met de Yellow-yellow terug richting huis om te werken aan school. Nu willen veel Yellow-yellow chauffeurs onze naam toch wel weten. Nu vinden wij dit niet altijd nodig en stellen we ons vanaf nu voor als Anna (Erica) en Elsa (Joëlle). Oh en we komen niet uit Nederland maar uit Duitsland. Ze geloven het nog ook. Giechelend stappen we uit en hebben we de hele terugweg de slappe lach. Die buikspieren worden hier heel goed getraind.

Whoopwhoop! Weekend 😊 Hier kijken we elke week weer naar uit. Vijf dagen stage is toch meer vermoeiend dan we van tevoren hadden bedacht. Onze zaterdag begint met wassen. Een mega was hebben we in slechts 2 uurtjes weggewerkt #trots. Daarna hebben we de kamer schoongemaakt. We voelde ons wel weer huisvrouw genoeg en besloten om maar aan school te werken. We hebben een plan gemaakt voor onze tweede opdracht. Dit is nodig, want de weken vliegen voorbij. Omdat we hard hadden gewerkt zijn we in de avond naar Chuck’s geweest. Genieten!! Bitterballen, biertje en een cocktail. Met een pakje kaarten komen we de avond heel goed door. Chuck’s is een bar/ restaurant waar vooral buitenlanders komen. Daarom vond de eigenaar het ook zo raar dat we er in zeven weken tijd nog maar twee keer waren geweest. Tja.. dit konden wij ook niet goed praten. Wij gaan hier zeker nog veel vaker heen! Veel later dan gepland (lees 1.15) komen we thuis. Snel slapen want om 4.00 uur klinkt het ochtendgebed weer. Gelukkig hebben we deze beide niet gehoord. Een beetje moe beginnen we de zondag. Het water is na een maand weer weg en moeten we weer wennen dat er geen water uit de kraan komt. We luisteren live mee met de 11.00 uurs dienst van de hervormde gemeente Barneveld. De rol Mentos wordt netjes rond gegeven. Verdere dag vullen we met bellen, lezen en spelletjes spelen.

Ook deze week hebben we weer een paar wist-je-datjes voor jullie:
Wist-je-dat:
-          Bij elke bank minstens 2 beveiligers op een stoel voor het gebouw zitten?
-          Op veel T-shirts een gezondheidsleus staat? Denk aan #stopaids #findthemissingmillions #killmalaria. Zeer effectief natuurlijk.
-          Baby’s hier blank worden geboren en pas later kleur gaan ontwikkelen?
-          Het eerst geboren meisje van een gezin vaak aan een tante wordt gegeven? Opvoeden doe je niet alleen maar samen.

Groetjes uit een heel warm en zonnig Ghana 😊

P.S. Geniet van alle mooie herfstkleuren en stuur ons maar af en toe een mooie foto van een gekleurde boom ;) Of een lelijke selfie, of gewoon iets leuks.