Stageweek negentien

Lieve allemaal,

Na bijna vijf maanden schrijven wij onze (voorlopig) laatste blog. En ook de laatste week in Ghana hebben we weer ontzettend veel meegemaakt en vooral iets onverwachts gedaan. Lees hiervoor dus verder! Nu moeten jullie eerst weten dat wij deze blog schrijven op het vliegveld in Accra, wachtend op onze vlucht. (Alleen het eerste deel van de blog is daar geschreven… de rest op school, twee weken later.)

Maandag 13 januari zijn we een dagje naar een plattelandsziekenhuis geweest, Kings Village. Nu denk je misschien aan een heel klein ziekenhuisje, maar dat viel allemaal reuze mee. Wij vonden het in ieder geval erg groot. De reis ernaartoe was zo genieten! We gingen achterop de motor, scheurend over de wegen en dat allemaal zonder helm… tja dat was iets minder handig 😉 maar alles ging goed! Heerlijk om de open vlaktes te zien, het Afrikaanse straatbeeld van de dorpjes, vrachtwagens die nooit door de Apk-keuring komen en schapen. Aangekomen in het ziekenhuis, rollen we de dagopening in. Een verhaal over de fraude driehoek. Na de dagopening moesten Jut en Jul zich natuurlijk voorstellen aan iedereen die aanwezig was. We vertelden dat we maar drie dagen zouden komen (maandag, woensdag en vrijdag). Iedereen vond dit natuurlijk heeeeel jammer, want waarom zouden we niet veel langer blijven. We kregen een rondleiding en zijn na een tijdje op de mental health afdeling gekomen. Hier hebben we twee patiënten gezien. In Ghana vallen neurologische aandoeningen onder psychische aandoeningen. Een van de patiënten had dan ook epilepsie en heeft in een aanval haar hand ernstig verbrand. Een andere patiënt had last van psychoses en heeft in een psychose zichzelf proberen te vergiftigen. Schokkend om te zien hoe de neurologische en psychische aandoeningen een grote uitwerking hebben op het dagelijks leven van de patiënten. Na deze twee patiënten kwam er niemand meer. Dus we hebben zo’n twee uur gepraat met de arts daar over alles van mental health en de verschillen met Nederland en het stigma wat hier zo sterk op ligt. We hebben daarna heel lang net niks gedaan. Of nouja, een feestje gevierd, want we kregen een mailtje dat we allebei onze stageopdrachten hebben gehaald! De rest van de middag hebben we gewacht, omdat de mannen waarbij we achterop de motor zaten tot 17uur werkten… wij dachten om 14uur al naar huis te kunnen, maar dat was dus zeker niet zo. Dus dan is het wachten, wachten en wachten. Gelukkig zijn we hier ondertussen wel aan gewend geraakt.

Dinsdag zijn we naar de stad gegaan om souvenirs te scoren. Keuzestress! Want wat moet je dan ooit halen? Eerst naar onze favoriete plek van de stad, de markt. Chaos. Altijd verbazen we ons weer over de hoeveelheid mensen, koeienkoppen, kleuren, geuren, kraampjes en eten. We waren op zoek naar een stof… tja. Een stof vinden tussen zoveel kleuren is echt moeilijker dan je denkt. Na het vinden van de stof zijn we naar het culturele centrum geweest. Hier komen alleen maar blanken en de prijzen zijn dus ook echt veel te hoog. Lekker afdingen dus! Wat we hebben geleerd, is dat we te snel toegeven en dus nog te veel hebben betaald… Maar goed, omgerekend is het eigenlijk niet zo veel. Goed geslaagd pakken we de yellow-yellow terug naar huis. ’s Avonds hebben we Renalda en Reuben meegenomen naar de KFC als bedankje voor de goede tijd die we bij ze hebben gehad. Op weg naar de KFC kwamen we een bekende tegen, Shani (of in het Nederlands Sjonie). Shani heeft ons tijdens het Damba festival geholpen door ons uit de stad te krijgen. Na het groeten, lopen we vlug door want Renalda en Reuben zijn al verder gelopen. Door verschillende afzettingen in de stad kunnen we niet zo lopen zoals we gewend zijn. Vet irritant, maar na een half uurtje zit iedereen aan de patatjes en een wrap met kip. Bij de KFC komen we onze favoriete dokter tegen. Hij is Canadees Ghanees en werkte in het SDA hospital. Hij was degene die ons op de aanbiedingen van de KFC wees. De laatste maand was hij naar een ander ziekenhuis gegaan en hadden we hem dus niet meer gezien, sad. Gelukkig hebben we nu nog afscheid kunnen nemen op de meest gepaste plek 😉

Op woensdag zouden we volgens het plan weer naar Kings Village gaan. Dit hebben we niet gedaan, want we vonden het wachten maar niets de vorige keer en ook wisten we allebei niet zo goed wat we daar moesten gaan doen. Okay, dit zijn niet de hoofdredenen dat we niet zijn gegaan. We hebben namelijk een plan gemaakt op maandag 😊 Omdat we onze opdrachten hebben gehaald met bizar goede cijfers wilde we dit graag vieren. Nu denk je, leuk lekker een taartje gegeten op woensdag om de cijfers te vieren of misschien hebben ze een dag vrij genomen om het te vieren. Nou... we hadden bedacht dat we eigenlijk nog wel meer wilde gaan zien van Ghana. Dus hebben we besloten dat we op donderdag de bus zouden pakken richting Cape Coast (aan de kust). Dat zou betekenen dat het onze laatste volle dag zou zijn in Tamale. Dus hebben we onze koffer en backpack ingepakt en de kamer schoongemaakt. Na het avondeten hadden we afgesproken met twee collega's uit het ziekenhuis. We wilde deze collega's bedanken voor de fijne tijd die we hadden gehad. Om 20.00 uur staan we bij een restaurant in de stad waar we maar 5 minuten moesten wachten op onze lieve collega's.  Naast de twee die we hadden verwacht was er nog iemand mee die we niet kende en het zoontje van een van de collega's. We chillen op het dakterras en gaan rond 22.00uur richting huis. We mogen mee rijden met een van de collega's dus stappen we in de auto. Nadat ze een scooter omver heeft gereden en de achterkant meerdere keren tegen de muur aan heeft gereden, worden we netjes tot aan de deur thuisgebracht. We gaan deze mensen heel erg missen!

Donderdagochtend hebben we met Drive4Health koelkasten gegeven aan het grote ziekenhuis in Tamale, voor de afdeling antenatal care en theatre. Dit ging weer lekker typisch Ghanees 😉 De grap is dat de directeur van D4H altijd de 'Dutch timing' wil aanhouden, dus alles op tijd. Maar 9 van de 10 keer mislukt dit. Om 9 uur werden we verwacht in het ziekenhuis. Daar aangekomen moet iedereen nog even gegroet worden en zijn we op zoek naar het hoofd van de afdelingen. Nergens te vinden natuurlijk, dus rustig wachten, lachen en zwaaien. Na een hele tijd wachten mochten we eindelijk het zaaltje binnen waar officieel de koelkasten werden overhandigd. Er zaten zo'n 20 mensen en allereerst zei het hoofd van de afdelingen een bedankwoordje. Daarna nam de directeur van D4H het woord om de reden achter het geven van de koelkasten te vertellen: het goed kunnen bewaren van de vaccins. Na het naar voren roepen van de in charges van de 2 afdelingen, werden de koelkasten overhandigd met een handdruk en natuurlijk heel veel foto’s. Na woorden van dank was het redelijk snel klaar. Yeah, weer lekker naar huis dachten we. Niet dus. We gingen na weer een tijdje wachten de 2 afdelingen nog even bezoeken om te groeten. Eerst naar de antenatal care, waar we een rondleiding kregen op de afdeling. Mega groot! Er kunnen 25 bevallingen tegelijkertijd plaatsvinden. Ze waren erg blij met de koelkast. Op naar de theatre, maar daar kwamen we niet zomaar binnen. Van die sokken over je schoen, lang schort aan en haarkapje op en gaan. Ook daar waren ze erg blij me de koelkast! Er werd met het hele team nog even een foto gemaakt, want het is en blijft interessant twee van die seleminga's op de afdeling. Hierna zijn we snel naar huis gegaan om de laatste dingen in te pakken en schoon te maken. Op naar een heerlijke vakantie!

Om 15.10 uur vertrekt de bus naar Accra. In de bus staat de airco op 18 graden, waardoor we het met een lange broek en een trui nog steeds koud hebben. Dat wordt wat in Nederland… Om 18.25 uur hadden we de eerste stop in Kintampo. We stonden nogal gedesoriënteerd voor de bus, want waar moesten we heen? Toen kwam onze redder in nood, Nud. Hij wees ons de weg naar een wc en dat was ook nog een uitdaging. Het was een vierkant hokje zonder dak waarbij je met z’n allen tegelijk op een randje moest gaan hurken om je behoefte te doen. Omdat we niet zo goed wisten hoe we moesten zitten, besloten we allebei een andere richting op te zitten. Joëlle met haar gezicht naar de muur en Erica met haar gezicht naar de ingang. Tja, was dit nu echt goed? Met droge broek en schoenen vervolgen we onze weg naar de marktkraampjes om wat eten te kopen. In de bus is het donker en doen we een poging om onze fried rice op te eten en te onderscheiden van de gedroogde vis die erin zit. Dat was nogal een uitdaging. Rond 23.00uur is de volgende stop in Kumasi en de buschauffeur doet een praatje in een taal die we niet verstaan. Iedereen stapt de bus uit en neemt hun handbagage mee. Waarom? Wij dachten, helemaal niet handig, dus wij stappen gewoon zonder onze handbagage uit de bus. Toen werden ook de koffers eruit gehaald en wij begrepen er niks meer van. De buschauffeur zag waarschijnlijk onze verbaasde gezichten en toen vertelde hij dat er een technische storing was, waardoor we moesten overstappen op een andere bus. Zo gezegd, zo gedaan. Een half uurtje later gingen we alweer op weg, dit keer met een andere bus. Rond 4.30 uur kwamen we aan in Accra. Met een Uber zijn we naar het busstation gebracht waar we een Trotro busje naar Cape Coast namen.

Na drie uur reizen, waarin we allebei een uurtje geslapen hebben, komen we aan in het Orange Beach Resort. Klinkt heel fancy, was het ook 😊 We hadden een mini kamer met een bed en een spiegel. De wc en douche waren beneden en deze deelden we met de andere gasten. Geen probleem, we waren al lang blij dat de douche een harde straal had. We ontbijten met uitzicht op de zee en genieten hier enorm van! ‘Live love laugh’, ‘don’t worry, be happy’ en ‘home is where the beach’ is, zijn hier uitspraken die helemaal kloppen op deze plek. Surfdudes met rastaharen, palmbomen, smoothies, pannenkoeken met fruit, zeilbootjes, visnetten, heel veel zon, heel veel water en hoge golven. Zo hoog dat we moeite hadden met zwemmen in de zee. Deze vrijdag hebben we weinig gedaan en vooral lekker uitgerust van de lange reis. GENIETON!

Zaterdag 18 januari zijn we met een Nederlandse man (Wim) naar Kakum National Park geweest. Hier deden we een tour in de bomen op touwbruggen en een tour naar verschillende bomen. Deze tour ging over bomen met een speciale werking. Denk aan de tandenborstelboom en een boom die zou helpen tegen astma. Ook zijn we in deze tour naar de grootste boom van het hele park geweest, tenminste dat is wat ze zeggen. Hij was wel echt heel groot! Na een lunch met pannenkoeken en fruit zijn we naar Cape Coast Castle geweest. Cape Coast Castle is een fort waar jaren geleden slaven zijn vastgehouden om verder te vervoeren naar de plantages om te werken. Schokkend om te zien en te horen hoe deze slaven werden behandeld. Een plek waar je niet trots bent op je voorouders en je je bijna schaamt omdat je blank bent. ’s Avonds eten we een pizzaatje met mega veel kaas en met een mooi uitzicht op de zee. We willen hier nooit meer weg is onze conclusie van de avond. Zondag worden we wakker met het geluid van de golven, we ontbijten met een oploskoffie/thee en toast met ei. Alle werknemers van het resort doen mee met een voetbalwedstrijd op het strand. Ze zijn allemaal mega fanatiek, net als de omstanders. We vullen verdere dag met het luisteren van podcasts, schrijven, lezen en genieten.

En dan is het zo ver… Het avontuur is nu echt bijna op z’n eind. We pakken onze spullen, ontbijten nog een laatste keer op het resort en vertrekken ’s middags rond 15.00uur richting de bus die ons naar Accra brengt. We maken dikke vrienden in de bus en eten Ghanees snoep. Dit ziet eruit als een soort zuurstok, we nemen en hap en staan direct in de fik. Mega pittig is het! Iedereen lachen natuurlijk en om ons niet te laten kennen eten we het hele snoepje op 😉 Of we water nodig hebben? Nee hoor…

De reis verloopt voorspoedig en komen rond 19.00uur op het vliegveld aan. Daar komt Nud nog even langs om afscheid te nemen, super lief! We hebben hem daarvoor letterlijk een kwartiertje gesproken, dus een beetje random was het wel. Op het vliegveld doen we een poging tot het schrijven van deze blog. Niet helemaal gelukt zoals jullie merken. De tijd vloog, voordat we het wisten moesten we het vliegtuig in. De reis naar huis ging heel erg goed, zoveel beter dan de heenreis waarin we bij alles vertraging hadden. Zo veel lieve mensen staan op het vliegveld klaar om ons op te halen. Thuis! Een nieuw avontuur begint.  

Lieve allemaal bedankt voor jullie lieve en meelevende reacties op de blog. Wij hebben hier heel erg van genoten. Omdat we niet willen afwijken van onze normale vorm van de blog hebben we speciaal voor jullie nog de wist-je-datjes!

Wist je dat:
-          Er in het Orange Beach Resort huisdieren waren? Namelijk kleurrijke salamanders!
-          We ons heel erg irriteerden aan alle Westerse toeristen in Cape Coast?  
-          We onze eerste cappuccino na vijf maanden hebben gedronken op het vliegveld om 23.00uur?
-          Er misschien nog een blog online komt over onze ervaringen thuis?