Tweede week

Seleminga hello!! (betekent: Blanke hallo)

Onderweg naar en van onze stage worden we door veel kinderen op deze manier begroet. Blanke mensen zien ze hier echt heel weinig. Wij weten nog steeds niet zo goed hoe we hier op moeten reageren. Eigenlijk lachen we ons er een beetje ongemakkelijk doorheen. Aan de ene kant is het wel leuk maar stiekem ook heel irritant. Al die aandacht… Gelukkig krijgen we niet alleen aandacht van kinderen, maar ook van veel mensen die wel met ons willen trouwen. Of toch op zijn minst mee naar Nederland willen. Gaan we hier ooit aan wennen?

Een week geleden, zondag 15 september, hebben we met z’n drieën een Nederlandse preek geluisterd op de grond in onze kamer. Stiekem toch makkelijker te volgen dan een Engelstalige preek. De hoofdboodschap van de preek wordt mooi samengevat in Jesaja 43: 1b. Naast het luisteren van de preek hebben we gelezen, spelletjes gespeeld en afgewassen. Het leukste van de dag was het schrijven van de blog en het bellen naar lieve mensen in Nederland. De verdere week ziet er voor ons beide heel verschillend uit.

Ik (Erica) heb deze week stage gelopen op de RCH afdeling (Reproductive and Child Health), eigenlijk een soort consultatiebureau en verloskundige in één. De week bestond uit heel kleine baby’tjes wegen, meten en vaccineren en het controleren van zwangere moeders, voorlichting geven en moeders vaccineren. Het was een veelzijdige afdeling waar ik veel heb geleerd. Elke ochtend duurde het wel zeker een uur voordat we echt aan de slag gingen, omdat veel te laat kwamen of omdat ze nog geen zin hadden om te beginnen. Zo anders dan in Nederland… Daar ben ik nog niet aan gewend hoor, ik heb het liever heel erg druk blijkbaar. Ik heb deze week veel samengewerkt met een verpleegkundige die me heel veel liet doen en echt goede uitleg gaf, dat was heel fijn. Het was vooral bij het begin eng om die kleine armpjes van de baby’tjes vast te pakken om ze te vaccineren, want wat zijn die dun zeg! Sommige waren ook nog maar 3 dagen oud. Ik ben dankbaar voor deze week, omdat ik dit keer echt meer heb geleerd dan vorige week en ik me steeds meer op mijn plek ga voelen in het ziekenhuis. Ik heb wel weer vaak de vraag gekregen of ik collega’s mee naar Nederland wil nemen als ik weer terug ga, maar als ik dan vertel hoe duur het is om naar Nederland te vliegen, daar te studeren en te wonen, dan haken ze toch af 😉. De komende 2 weken ga ik weer met kleine baby’tjes werken, want ik werk dan op de labour ward, de kraamafdeling. Ben heel erg benieuwd hoe ik dat ga vinden 😊

Ik (Joëlle) heb nog een weekje stage gelopen op de operatiekamer. Stiekem hoopte ik dat er wat meer zou gebeuren dan vorige week, want dat niets doen past echt niet bij mij. Op dinsdag 17 september heb ik mijn eerste keizersnee gezien. Er kwam niet een klein meisje op de wereld maar twee, een tweeling! Wat een opluchting als ze beide beginnen te huilen en we te horen krijgen dat alles goed met ze gaat. Alles gaat zo snel en voor je het weet zit je weer tussen slapende collega’s op de bank. Woensdag gebeurde er niets spannends, maar er zouden de volgende dag 2 casussen zijn. Donderdag 19 september heb ik geassisteerd bij het op de wereld brengen van een gezond jongetje door middel van een keizersnee. Gewapend in laarzen (5 maten te groot), een schort, haarnetje, mondkapje, steriele handschoenen en een soort overal (bedenk even hoe dat eruit ziet) betreed ik de operatiekamer. Ik neem plaats achter een tafeltje met alle benodigdheden voor de keizersnee. Tijdens de operatie geef ik de instrumenten aan, assisteer ik en maak ik de instrumenten tussendoor schoon. Spannend genoeg! In Nederland zou ik dit niet mogen doen. Tijdens het hechten van de baarmoeder valt de stroom uit. Gelukkig staan er al snel drie collega’s met mobiele zaklampjes bij te schijnen. De moeder en het zoontje maken het goed. Het is bizar om het verschil met de Nederlandse operatiekamer te zien. Het is geen probleem om even met je moeder te bellen of een foto te maken. De afgelopen twee weken heb ik genoten van de leuke collega’s om mij heen die de cultuurverschillen maar wat grappig vinden. Maar na twee weken is het tijd voor een andere afdeling. Ik volg Erica naar de OPD. Stiekem hoop ik daar meer te kunnen doen, want stil zitten kan ik echt niet goed. Ik kan niet wachten tot ik mijn dagen weer bomvol kan plannen.

Waar we deze week beiden tegenaan zijn gelopen is het feit dat patiënten die echt geholpen moeten worden, gewoon naar huis gaan of niet op tijd aan de bel trekken. Zo was er een vrouw met de diagnose pre-eclampsia, waarbij de enige behandeling is dat het kind eruit moet, anders kunnen  moeder en kind beide sterven. Deze vrouw stond op de planning voor een keizersnee, maar ze kwam niet opdagen… Mogelijke redenen zijn dat dit niet mocht van haar man of dat ze geen geld heeft. Zo verschrikkelijk! Eigenlijk hebben we er allebei geen woorden voor. Hoe het nu met moeder en kind is, durven we niet te zeggen.

Na een week stage begint het weekend! Vrijdagavond 20 september. We besluiten om gefrituurde Yams te maken. Trots op onze snijkunsten (want zo’n Yam is erg hard en er moeten een soort frietjes van gemaakt worden), gooien we de Yams in de hete olie. Blijkbaar kunnen we niet koken zonder dat de halve keuken affikt. Nee grapje natuurlijk, maar we hadden wel een brandje door een gaslek achter het kookstelletje… Dat was even schrikken, maar gelukkig kwam Renalda 1 minuut daarvoor thuis en draaide ze heel snel de gaskraan dicht, waardoor de schade beperkt bleef. Eigenlijk alleen een zwarte muur. Niets aan de hand, wij leven nog, de keuken is nog heel en het eten was heerlijk.

Zaterdag 21 september, wasdag. ’s Morgens alles weer gewassen, waar we nu al beter in zijn dan vorige week. Oefening baart dus echt kunst. Wel hebben we stiekem ons beddengoed aan de wasvrouw gegeven, want dat zijn natuurlijk wel echt grote dingen. Omdat de wasvrouw de was van de rest had gedaan en buiten had opgehangen, moesten we onze was op een creatieve manier ophangen om te laten drogen. Op onze kamer dus… zie foto.
Jullie raden nooit wat we tussen de middag hebben gegeten en gedronken. Heerlijk verfrissend beginnen we aan onze groene knuppel (ABN: Heineken biertje). Maar dit was niet alles. We hebben serieus PIZZA op! De inrichting van het restaurant was wel erg bijzonder. Alles wat kon glimmen, glom. De meest drukke tegels, de meest kleurrijke gordijnen en de meeste gouden details maakte het gevoel dat je tussen kunst en kitsch zat. Maar dat alles maakte de smaak van onze pizza niet minder. Erg fijn om er even tussenuit te zijn.

Vandaag, zondag 22 september. Bij het ontbijt krijgen we onze eerste bak koffie sinds 2,5 week, dik genieten! Daarna zijn we naar een katholieke dienst geweest. Uitslapen zat er niet in, want de dienst begon om 07.00 uur al. Al helemaal ingeburgerd kwamen we een half uur te laat aan in de kerk, de preek was helaas al halverwege en slecht te volgen door de harde regen die op het dak viel. Wel was het bijzonder om te zien dat er zoveel katholieke christenen in Tamale en omgeving zijn. De kerk zat helemaal vol. Tussen de middag hebben we op z’n Nederlands pannenkoeken gegeten. We worden hier goed verwend!

Ook dit keer hebben we weer de leukste wist-je-datjes op een rij gezet:

Wist je dat:
-          Als je ons iets wil sturen (en dat wil je) het volgende op de brief moet zetten: Heart4Ghana, t.n.v. Erica en/of Joëlle, P.O. Box TL 1002, Tamale. P.s. We worden ook heel gelukkig van hagelslag 😉
-          Yellow-yellows niet altijd zo yellow zijn maar ook wel red-red & blue-blue
-          Een heel gezin op 1 scooter past (lees 5 mensen)
-          We niet meer zo goed weten welke taal we moeten spreken?