Eerste weekje!

Entire (spreek uit als: Antire, betekent: goedemiddag)

Een dorpskerkje, daar gingen we zondag 8 september heen. Wat een ervaring was dat! Met een Yellow-Yellow over totaal onbegaanbare, hobbelige wegen toeren we naar de kerk. Tijdens de reis zagen we om ons heen een hele boel ANWB-koppeltjes. Het is normaal om op zondag als man en vrouw je kleding op elkaar af te stemmen. Bij binnenkomst in het kerkje werden we met grote ogen aangekeken en heel hartelijk welkom geheten. Van lofprijzing naar een vurige preek over 1 Petrus 4, het was een heel waardevolle dienst. Het is mooi te zien hoe mensen hier helemaal vertrouwen op God. Na de kerkdienst schudden we de handen van ieder kerklid en wenste iedereen elkaar een ‘ God bless you’ toe. Nadat verschillende mensen met ons op de foto wilde, zijn we in een typisch dorpshutje geweest waar we een oudere man op een Ghanese manier groetten (lees: op onze knieën). Op de terugweg naar huis, hebben we onze ziekenhuis uniformen opgehaald. Dikke schik, want daar moesten we echt even aan wennen… een jurk met mooie pietenkraagjes. Verder he-le-maal niks gedaan. Hoe lekker was dat!

Maandag 9 september, de eerste stagedag was begonnen. Een tikkeltje gespannen, zaten we keurig om 08.00 uur op de bank te wachten voor de introductie. Niemand te bekennen. 08.15 uur, nog steeds niemand aanwezig. Om 08.30 uur werden we eindelijk opgehaald door de verpleegkundig coördinator. Na een introductie, waar we eigenlijk niks van begrepen, kregen we een hele rappe rondleiding door het ziekenhuis. Zodra de laatste van de groep op de afdeling stond, ging de eerste alweer naar de volgende afdeling toe. Toen werden roulatieschema’s voor alle andere studenten gemaakt en moesten wij wachten. Omdat wij natuurlijk net iets anders waren, moest er een apart schema voor ons worden gemaakt. Ons roulatieschema in elkaar zetten duurde geen 10 minuten, geen 20 minuten, maar 1,5 uur. Eindelijk het schema af, dus op naar onze afdelingen. Joëlle begon op de operatiekamer en Erica op de OPD (Out-Patients Department, soort huisarts). Inmiddels was het al 14.00 uur en konden we alweer naar huis.

Het is regenseizoen in Ghana en dat hebben we heel goed gemerkt. Wij stapten als echte Nederlanders door de regen richting huis, wat zijn wij hard uitgelachen! Tot op het bot doorweekt, probeerden we een weg naar het huis te vinden, maar dit was meer een rivier geworden. Nooit gedacht dat er plaatselijk zoveel water kan vallen. Natuurlijk hebben we dit gefilmd, dus ga naar video's! Thuis werden we opgevangen met een lekker kopje thee.

Voor mij (Erica) viel de stageweek op de OPD eerst erg tegen. Het enige wat mocht, waren de vitale functies van patiënten meten en gaasjes vouwen. En in Ghana staat patiëntencontact niet heel hoog aangeschreven, dus om mij heen zag ik mijn collega’s bijna geen contact maken met de patiënten. Lastig om te zien! Juist contact is zo belangrijk vind ik. Op vrijdag heb ik mijn wondverzorging-skills getraind, door een hele dag in het treatmentroom te werken. Bizar grote wonden moesten er verzorgd worden. Heel interessant allemaal en stiekem ook wel een beetje vies hoor 😉. Ik merkte door de week heen dat ik steeds meer aan het ziekenhuis ging wennen, waardoor het steeds leuker werd. Waar ik wel heel erg aan moet wennen, is dat als er geen patiënten zijn, er ook geen werk is. Er wordt dan ook echt niks gedaan. Totaal niks voor mij!

Ik (Joëlle) mocht beginnen op de operatiekamer, hoe vet is dat?! Op dinsdag was ik netjes aanwezig om 8.00 uur. De afdeling zat alleen nog op slot… Om 8.30 uur kwam de eerste collega aan en ging de afdeling open. Ik had helemaal zin in mijn eerste operaties! Maar als er geen patiënten zijn dan is er geen werk. De dinsdag ging voorbij zonder dat er ook maar iets gedaan werd. Huh?! Op woensdag was er een spoedoperatie, ik legde contact met Erica want die mocht ook komen kijken. Wat gaat een operatie er anders aan toe dan in Nederland… Het is geen probleem om even je moeder te bellen tijdens de operatie of om een selfie te maken. We vielen van de ene verbazing in de andere. Donderdag en vrijdag heb ik gaasjes gevouwen en de operatiekamer schoongemaakt (met een doek waarmee ik niet eens mijn eigen kamer zou willen schoonmaken). Verder heb ik veel gekletst met mijn collega’s en op deze manier de cultuur en taal meer eigen gemaakt. Ook is mijn geduld op de proef gesteld, want iedere keer dat ik er netjes om 8.00 uur was kwamen mijn collega’s soms pas om 9.30 uur.

Met het Openbaar Vervoer gaan we altijd naar en van het ziekenhuis, de Yellow-Yellows dus. De terugweg lopen we vanaf het ziekenhuis richting de stad (lees: onze therapeutische wandeling). We spreken even heel de dag door, of er nu wel of niet iets is gebeurd. In de stad aangekomen, voelen we ons net een dierentuinattractie. Het voelt alsof elk paar ogen ons aanstaart. Het is ook heel bijzonder 2 blanke mensen in zo een drukke stad. Maarja als zij kijken, dan kijk wij natuurlijk ook. En we kijken dan ook echt onze ogen uit, van vis achter in de Yellow-Yellow naar kippen gedragen in de hand en meterslange voorwerpen gedragen op het hoofd. Elke dag zien we nieuwe dingen! Zal dit ooit wennen?

Na een week vol nieuwe indrukken begon dan eindelijk het weekend. Zaterdag = wasdag. 1wasmandje, dat hebben we toch zo gedaan?! We zijn er 2,5 uur mee bezig geweest. We hebben hier niet de luxe van warm water, laat staan een wasmachine. Alles gaat met de hand. Omdat we nu toch al huisvrouw aan het spelen waren, gingen we ook maar onze kamer schoonmaken. Alles weer schoon, hoe fijn is dag? Zaterdagavond afgesloten met een potje regenwormen.

We genieten enorm van al jullie reacties en missen jullie stiekem best een beetje! Omdat we niet alles kunnen beschrijven, hebben we weer speciaal voor jullie een paar wist-je-datjes:

Wist je dat:
-          Iedereen hier vraagt of we tweeling zijn?
-          Afrikanen overal en op elk moment kunnen slapen?
-          Je hier geen flesje water maar een zakje water koopt (voor maar 3cent)?
-          We hier iedere dag een huwelijksaanzoek krijgen?