Stageweek acht

‘Soms zit het even tegen, geen zonneschijn maar regen. Soms heb je van die dagen, iedereen heeft iets te klagen.’ – Vinzzent, dromendans.

Een iets andere week gehad dan normaal… Het begon zondag na het schrijven van de blog. Erica kreeg flinke hoofdpijn, koorts, pijnlijke huid en diarree. En alsof dat niet genoeg was, was het water uit dus zat ook Joëlle in de stank. Want de wc die we delen, konden we dus niet doortrekken. Kortom, drama! Maandag voelde Erica zich nog niet beter, dus besloten we om naar de stad te gaan om een malaria test te doen. Goed excuus om thuis te blijven van stage. Erica ging na de test met Renalda achterop de brommer weer terug naar huis en Joëlle bleef op de testresultaten wachten. Tijdens het wachten op de uitslag bedacht Joëlle heerlijke koffie en een rol Mentos te halen. Een super lieve verrassing toen ze thuiskwam! Er bleek toch een malariaparasiet gevonden te zijn. Hoera! #niet dus… De eerste tropische ziekte is een feit. Malaria klinkt spannender dan het is. Door de profylaxe (Lariam) die we slikken, zijn de symptomen minder hevig dan normaal. Drie dagen een malariakuur en de malaria is over. De verdere dag vullen we met een film, een boek en thee. Heel veel thee.

Dinsdag ging ik (Joëlle) vol goede moed op weg naar stage. Alleen, want Erica zat nog thuis. Dat Erica malaria had, kon ik niet nog een keer als excuus gebruiken om zelf thuis te blijven van stage. Geen probleem natuurlijk, want het ziekenhuis weet ik inmiddels ook alleen wel te vinden. Maar de dag zat meer tegen dan gehoopt. Ik voelde me niet thuis op de afdeling, want het liep niet lekker met mijn collega’s. Hierdoor had ik het gevoel dat ik mijzelf meer moest bewijzen en kon ik niet mijzelf zijn op de afdeling. In trok me terug en hield me verdere dag groot. Die avond was ik blij met het overgebleven wc papier, zo kon ik namelijk mijn neus snuiten. Nog veel blijer was ik met de knuffels van Erica. Ik besloot om woensdag thuis te blijven zodat ik weer wat kon opladen. We belden met onze studieloopbaanbegeleider, aan wie ik de situatie uitlegde. Ik besloot tijdens dat gesprek om nog een dag thuis te blijven en dat ik vrijdag weer naar stage zou gaan. De dagen vulden we met de het doen van de was en het werken aan onze opdrachten. Ook de nodige reflecties zijn geschreven. De vrijdag kwam er aan. Het was een overwinning toen ik in de yellow- yellow richting het ziekenhuis zat. Naast me zat een vrouw die opmerkte dat ik in het SDA ziekenhuis werkte. Het is nog steeds vreemd dat alle mensen je lijken te kennen en jij geen idee hebt wie ze zijn. Deze vrouw stond erop om mijn taxirit te betalen. Keilief! In de stad aangekomen, stond alles vast. Een chaos van mensen, yellow- yellows, fietsen, brommers, vrachtwagens en bussen. Een van de grootste kruispunten was namelijk afgesloten, tijdens de spits. Dat betekende dat ik een stukje moest lopen om bij het ziekenhuis te komen. De dag op werk was beter dan verwacht! Er waren maar twee collega’s (normaal ongeveer vijf en een lading studenten). Dit maakte dat ik zelfstandig kon werken en dat ik alle technische vaardigheden kon uitvoeren. Heel fijn! Ook heb ik leuke gesprekken mogen hebben met mijn collega’s en een leuke arts (en nee mam.. ik ben niet verliefd, no worries). Blij en opgelucht naar huis! Laat het weekend maar beginnen.

Dinsdag voelde ik (Erica) mij zeker nog niet lekker en na elke maaltijd moest ik naar de wc rennen… totaal niet handig. Dus nog een dagje thuisgebleven om uit te zieken. Beetje school, beetje niks doen, beetje lezen en dan gaat zo’n dag toch nog best snel. Woensdagmorgen werd ik kiplekker wakker en trok ik vol goede moed m’n verpleegkundepakkie aan om weer heerlijk aan de slag te gaan. Die dagen thuiszitten, word ik toch ook niet zo heel gelukkig van namelijk. En de female ward waar ik de tweede week mocht werken, was zo goed bevallen vorige week, dat ik het totaal niet erg vond om te werken. Maargoed, voor het ontbijt moest ik al naar de wc rennen en na het ontbijt kwam ook alles er weer uit. Dus is het dan wel verstandig om te gaan? Het ziekenhuis is niet heel schoon namelijk en op die wc’s zit ik ook liever niet. Dus toch nog maar een dag thuis gezeten en aan school gewerkt. Best fijn wel, want Joëlle bleef ook thuis en zo konden we goed onze opdrachten doorspreken. De enige lichaamsbeweging die dag was zo’n 10x naar de wc toe rennen. Echt nog niet lekker dus daarbinnen in mijn lichaam. Best gek wel, want de malariakuur was klaar en ik voelde me helemaal goed. Donderdag was het precies dezelfde dag als woensdag, best wel erg saai eigenlijk… Na lang twijfelen, zoeken op internet en samen met Renalda diagnosticeren van de oorzaak van mijn niet minder wordende diarree, toch besloten om een antibioticakuur te halen tegen amoebiasis (ja fancy naam toch?). Een week lang 3x per dag een pilletje en dan is het hopelijk voorbij. Vrijdag merkte ik al dat het beter werd, zo’n 5x nog maar naar de wc gelukkig. Eigenlijk is deze werkweek samen te vatten in 5 woorden: malaria, diarree, wcpapier, school, films.

Na zo’n week zagen we extra uit naar het weekendje weg die we gepland hadden 😊 Er even lekker tussenuit. Helaas kreeg Jorieke vrijdagmiddag erge hoofdpijn en koorts… direct een malariatest gedaan en jullie raden het al: malaria! Het weekendje weg hebben we daarom maar een week opgeschoven. Maar dat betekent natuurlijk niet dat we niks gingen doen. Vrijdagavond op naar Chucks! Kaarten mee, koffie en chocoladetaart met vanilleijs op, geweldig lekker. Alvast een pre-party op Erica haar verjaardag. Zaterdag was het echt feest! 23 jaar, aaaah! Ontbijtje op bed, heel veel lieve berichtjes, hilarische filmpjes, zelfgebakken appeltaart, knuffels en lieve kaartjes. En ’s avonds weer naar Chucks om pizza te eten 😊 Dankbaar voor het nieuwe jaar.

Zondag preekje geluisterd, stille tijd gehouden, gebeld met Nederland en de film Nova Zembla gekeken. Zoals bijna elke zondag, is ook vandaag het water weer uitgegaan. En wegens onderhoud blijft het water mogelijk tot woensdag weg. Dus alle emmers zijn gevuld en zo hopen we de dagen door te komen. Komt vast goed! Maar als jullie nog waterbesparende tips hebben, dan horen we dat graag.

We hopen dat komende week een betere week wordt. We wilden dit toch allemaal graag met jullie delen, omdat het zeker niet altijd even leuk is hier. Maar na regen komt zonneschijn! Zeker hier en dan brand die ook keihard 😉

Hier nog de altijd terugkerende wist-je-datjes.
Wist je dat:
-          We nog 3 maanden mogen blijven? Onze visa zijn namelijk verlengd.
-          We nog maar 1 uur tijdverschil hebben in plaats van 2?
-          We vaak hetzelfde zeggen op hetzelfde moment?
-          Het regenseizoen nu echt bijna voorbij is en het heel warm begint te worden?

P.s. bedankt voor de fijne herfstfoto’s <3