Stageweek Drive4Health twee

Helllooow (wanneer je dit door je neus uitspreekt, begrijp je wat we altijd horen als de directeur van Drive4Health ons begroet aan de telefoon),

Week 2 bij Drive4Health. Maandag hebben we de flowchart aangepast met de feedback die we hebben gehad. Dit kwam er vooral op neer dat de flowchart er veel te strak uitzag en dat er veel meer kleuren mochten worden gebruikt. Help! Dat wordt dan toch een zooitje dachten wij allebei… Maar we zijn uiteindelijk best trots op het resultaat 😊 Dinsdag hebben we een dag aan de opdracht gewerkt, dit ging helaas niet zo snel als gedacht en waren we aan het eind van de dag lichtelijk gefrustreerd, doordat we echt niks meer begrepen van heel die opdracht. Woensdag heeft Joëlle voor de opdracht zwangere vrouwen gecounseld over hepatitis B. Dat is nog best lastig met een taalbarrière, alles moest vertaald worden. Het doorvragen werd een stuk lastiger, omdat de tolk elke keer een samenvatting gaf van wat die vrouw had gezegd. Het is wel fijn om te merken dat vrouwen bang voor de dood binnenkomen, maar opgelucht de deur uitstappen. Door het hebben van de juiste levensstijl kun je namelijk goed oud worden met hepatitis B. Erica heeft ook 1 counselgesprek gedaan, niet perse voor de opdracht, maar meer gewoon omdat het kon. Woensdagavond hebben we met onze studieloopbaanbegeleider gebeld, waardoor gelukkig de opdracht weer een stuk duidelijker werd. Heel fijn! Donderdag hebben we een folder voor Drive4Health ontworpen, dat vonden ze toch een mooi initiatief. De folder die ze gebruikte stamde namelijk uit het jaar 0. Als feedback kon deze ook nog wel meer kleur gebruiken, oh nee, toch niet 😉 we hadden ervan geleerd. Genoeg kleurtjes gebruikt dit keer. Vrijdag hebben we een presentatie over hepatitis B voorbereid voor een dorpje die we zaterdag gingen bezoeken (zie verderop meer hierover). Leuk om te zien hoe serieus dat werd genomen, we moesten echt 2x oefenen, zodat iedereen zeker was dat het goed zou komen.

Dit was onze week. Leuk dat jullie de blog hebben gelezen.
Ja hallo denken jullie nu, waar zijn die lange verhalen? Gelukkig moest ons weekend nog beginnen en daar kunnen we wel een boek over schrijven. Dus neem vooral de tijd, pak een kopje koffie en lees.

Vrijdagavond zijn we bij Jorieke op bezoek geweest die in een gastgezin woont in een dorpje. Na 5 minuten lopen vanaf huis waan je je al in een andere Afrikaanse wereld. Zo gaaf! Tijdens het lopen ernaartoe werden we weer uiterst vriendelijk begroet met ‘seleminga hello’ en ‘seleminga bye’. Alsof al die kinderen nog nooit blanken hadden gezien, we leken wel de koningin. Volgens Jorieke zou het een half uurtje lopen zijn en moesten we wachten op haar bij de laatste moskee van het dorpje. Dat zouden we echt niet kunnen missen… Nou wij wel dus. Wij lopen een half uurtje berg opwaarts, wat resulteerde in prachtig uitzicht en een schitterende zonsondergang. En jahoor aan het einde van het dorp lag een moskee, dus yes we hadden het gevonden. Snel Jorieke bellen, want haar zagen we nog nergens. Volgens haar stond ze al wel een tijdje bij de moskee. Opzich is ze niet te missen als seleminga met blond haar tussen al die Afrikanen. Blijkt dus dat we echt een kwartier te ver waren gelopen, handig zo’n moskee als herkenningspunt in een dorp waar er 20 staan :p. We lopen elkaar tegemoet en gaan richting de compound waar zij voor een tijdje woont. Om ons heen zien we allemaal hutjes, vrouwen die aan het koken zijn, pepers die worden gedroogd, geiten, kinderen, kippen, eenden en ga zo maar door. Wat een bijzonder leven is dat. Er wordt voor ons een mat op de grond uitgerold en hier hebben we heerlijk yams op gegeten. Een leerpuntje voor ons is dat we altijd bewust moeten zijn van de cultuur om ons heen. Wij als 2 nuchtere Nederlanders vergaten namelijk te buigen voor het hoofd van de compound. Dat is heel belangrijk hier. Na de yams kijken we een tijdje naar de sterrenhemel en kletsen we over alles wat we hier meemaken. We beseffen alle 3 dat de tijd hier vliegt.
Alleen in het donker naar huis is zeker geen optie, ze voelen zich namelijk heel verantwoordelijk voor ons, dus wilden ze ons graag thuisbrengen. Geen probleem natuurlijk, want met z’n tweeën achterop de scooter is een hele belevenis 😊.

Zaterdagochtend ging de wekker kei vroeg, 6 uur. Wat een tijden voor het weekend denken jullie nu. Dat vonden wij ook. We gingen deze dag mee op outreach naar een dorpje om voorlichting te geven, te screenen en te vaccineren. De afspraak was 7 uur op kantoor. Nu hebben wij na 10,5 week al wel door dat Ghanese tijden altijd iets afwijken van de afspraak. Dus kwamen we netjes een kwartier te laat aan. Een uur later was er nog niemand op komen dagen… Uiteindelijk 1,5 uur later waren de andere collega’s er. De vaccinaties waren door iemand in de vriezer gezet, waardoor ze niet meer bruikbaar waren. Dus weer wachten, dit keer op nieuwe vaccinaties. Na 2 uur konden we dan toch echt gaan. Na een half uurtje rijden komen we aan in het dorpje. Geen stroom, geen waterleiding, geen bereik. Ja, echt in the middle of nowhere. Op een prachtige locatie heeft Erica samen met 2 collega’s voor haar opdracht een presentatie over hepatitis B gegeven. Geitjes en kippen lopen rond, het uitzicht is schitterend en de mensen dragen de mooiste kleding vol kleuren. Ook hier moest alles weer vertaald worden, waardoor een fatsoenlijk verhaal vertellen best ingewikkeld is. Maar hoe tof is het om een presentatie te geven onder de bomen op een plek waar de tijd stil heeft gestaan. Na de presentatie kon het screenen op en vaccineren tegen hepatitis B beginnen. Onder een grote boom wordt een bankje neergezet met een paar stoelen eromheen, dit is onze werkplek. Om de beurt kwamen ze zitten voor de screening. De vrouwen gaven geen kik en de mannen begonnen al te gillen als alleen nog maar het watje tegen de duim werd gehouden. Wie is er nu stoerder?! Het hele dorp stond eromheen om iedereen uit te kunnen lachen, totdat ze zelf aan de beurt waren. En toen moesten wij lachen :p. Rond half 1 gingen we weer met een voldaan gevoel naar huis, want wat hebben wij weer een mooi stukje Afrika gezien.

Thuis aangekomen gingen we eerst maar even weekend vieren met een filmpje kijken. Na de film gingen we naar het Dambafestival in Tamale. Het Dambafestival is een feest ter ere van de chiefs (hoofd van de dorpjes). We pakken een yellow-yellow richting de stad en zaten hier met z’n tienen in. De weg was vol scooters, yellow-yellows, lopende mensen en auto’s. Alle inwoners van Tamale waren in de stad te vinden, mannen droegen een traditioneel kleed, vrouwen droegen prachtige jurken en kinderen droegen make-up. We voelden ons bijna underdressed. Ietwat verward stappen we midden in de chaos uit. We zien zwaaiende machetes, horen geweerschoten en zien vooral heel veel mensen (we hebben ons zeker niet onveilig gevoeld gelukkig). Waar zijn we nu weer terecht gekomen? Gelukkig zagen 2 lieve mensen al heel snel dat wij geen idee hadden wat we moesten doen, dus werden we door hun door de stad geleid. Overal trommels, dansende mensen en optochten. Ook zagen we een moderne Goliath, lees een hele grote gespierde man zonder shirt met een grote bos haar 😉 Deze liep voorop in de mensenstoet, schreeuwde wat en iedereen joelde met hem mee. We werden geleid naar een wat rustiger stukje waar we wel alles konden volgen. Toen de chief langskwam werd iedereen om ons heen helemaal enthousiast, heel bijzonder blijkbaar om die man te zien. Na een tijdje besluiten we alleen op pad te gaan, we nemen afscheid van deze 2 lieve mensen. Van verschillende kanten werden er foto’s van ons gemaakt, want het is wel heel bijzonder 2 witte mensen op een typisch Ghanees feest. Op de terugweg worden we aangesproken door jongens met de vraag of we een beetje kunnen dansen. Haha. Grapjas. Niemand kan zo goed dansen als Afrikanen. Maar 10 minuten later wagen we ons er toch aan en krijgen we geld op ons voorhoofd geduwd. Dit geld krijgen de mannen die op de trommel spelen als dank. Telefoontjes werden er natuurlijk bij gepakt toen wij onze dans lieten zien, alles moet vastgelegd worden. We weten nu zeker dat we in Tamale bekend staan als de 2 dansende seleminga’s. Het is inmiddels donker en het wordt steeds drukker in de stad. Jorieke was ook ergens in de chaos samen met iemand uit haar gastgezin en haar wilde we graag vinden. Maar hoe dan? Er was zoveel herrie dat een belletje lastig was. Toen maar via de app gevraagd waar ze was en werden we door ene Sjonnie, die een paar woorden Nederlands sprak, door de stad naar de juiste plaats geleid. Worstelend door de mensenmassa kwamen we eindelijk aan op de plek waar Jorieke was. We sluiten deze avond af op bekend terrein, Chucks! Om 9 uur waren we zo moe van alle indrukken van de dag dat we lekker naar huis zijn gegaan.

Vandaag, zondag, wilden we eigenlijk naar een dorpskerkje gaan zo’n uur rijden hier vandaan. Maar omdat we de weg niet wisten en Joëlle een of andere rare jeukende uitslag heeft, hebben we toch besloten om thuis een dienstje te luisteren. Hierin hoorde we dat het koninkrijk van God zich nu al een beetje in ons bevind en werd de gelijkenis over het onkruid en de tarwe uitgelegd (Mat. 13). We waren uitgegaan van een rustige dag zonder al te veel gekke dingen. Maar we zijn niet voor niets in Ghana, dus alles kan gebeuren. Renalda had gisteren een haan als cadeau gekregen die ons vanmorgen om half 7 heel irritant wekte door om de 10 seconden te kraaien. We konden hem wel killen! En dat deden we ook :0 Renalda en Joëlle gingen de haan vangen onder luid gegil van de rest (inclusief de haan zelf). Joëlle hield de haan vast en Renalda snee de keel door. Dat ging iets minder soepel dan gedacht, want de haan bleef zo lang leven, heel zielig eigenlijk. Erica heeft uiteindelijk met een hakmes heel de keel doorgehakt. En nee, we zijn er niet trots op. Wat een dierenbeulen zijn we! Maar het hoort bij het leven hier, het is normaal. We hebben hiervan geleerd dat we een volgende keer de kip laten slachten door iemand die er iets meer verstand van heeft. We gaan proberen te genieten van de kippensoep vanavond!

Hele goede week weer allemaal, dikke knuffel. Maar eerst natuurlijk nog de wist-je-datjes.
Wist je dat:
-          De temperatuur nu wel echt dichtbij de 40 graden komt?
-          De boter die we hier hebben naar aardbeienkauwgom smaakt?
-          De mensen hier op vrijdag kleding dragen met reclame voor hun werk?
-          We Drive4Health zo leuk vinden dat we nog een weekje langer blijven?