Stageweek Drive4Health drie

Ansiwa (goedemorgen in weer een andere taal in Ghana), Awoooo (respons)

En weer een week voorbij, en wat voor een week! Het begin van de week was wat rustiger dan het einde. Mega intensieve donderdag en vrijdag gehad, maar daar schrijven we later over 😊 We hebben deze week weer bij Drive4Health meegelopen, omdat we het toch wel heel erg naar ons zin hadden daar en zij vonden het ook wel erg gezellig dat we nog een weekje wilden blijven. Omdat we afgelopen zaterdag op outreach waren geweest, hebben we dat gemiste dagje weekend lekker op maandag gehouden. Het plan was om van 1,5 week de was weer eens te doen, maar dat ging iets minder soepel dan we hoopten, want het water bleef tot dinsdag 14uur uit :0 dus vanaf zaterdagavond tot dinsdag geen water uit de kraan gehad… wat waren blij dat toen eindelijk het water weer aanging! Een bijkomend probleem is dan wel dat iedereen die dinsdagmiddag weer water gaat tappen, omdat heel Gurugu geen watervoorraad meer heeft, waardoor er een pisstraaltje uit de kraan komt. Lekker wassen dus ^^ Halverwege de was viel het water serieus weer uit… Na wat creativiteit en misschien iets minder schoon dan normaal, hing onze kleding dan toch buiten te drogen. En dat ging snel, want het is hier nu gemiddeld tussen de 35 en 40 graden :0. Het plan was om maandag ook weer hard aan de opdracht te werken, want die deadline komt echt dramatisch snel dichtbij. Dat is niet helemaal gelukt, maarja we gunde onszelf ook maar even een weekenddagje.

Dinsdag mochten we van de directeur van Drive4Health nog een dagje thuisblijven om hard aan de opdracht te werken, dat ging gelukkig iets beter dan maandag. Maar we merken allebei wel dat het schrijven in het Engels zoveel langzamer gaat dan in het Nederlands… Dus aan het eind van de dag zijn we veel tijd verder, maar niet perse heel veel woorden. Maar we vertrouwen erop dat het allemaal goed gaat komen! Woensdag zijn we met Drive4Health mee geweest naar een presentatie in het Central Hospital over hepatitis B, waar we nu ondertussen wel echt alles van weten 😉 Tot nu toe hebben we iets van 4 presentaties gezien en er is er eigenlijk nog geen eentje geweest waarbij de mobieltjes van de collega’s niet afgingen… Na elke presentatie geven we als tip dat ze hun mobiel ook stil kunnen zetten, maar het lijkt niet echt tot hun door te dringen. Zeker weer iets typisch Ghanees. Bellen is überhaupt echt een ding hier, iedereen belt hier altijd. Ook tijdens de dienst in het ziekenhuis is het geen enkel probleem als je even 10 minuten met iemand aan het bellen bent, heel bijzonder. Woensdagmiddag hebben we op het kantoor voorbereid voor de outreach waar we donderdag en vrijdag van hebben genoten.

En toen was het donderdag, 4.30 uur de wekker! Lekker op tijd dus… Om 5 uur werden we opgehaald op de mainroad om te vertrekken richting Damongo. Of nouja netjes een kwartiertje te laat, maar dat is normaal aan het worden hier. Dit was zelfs nog heel vlot. Voordat we eindelijk op weg waren, was het iets van 1,5 uur later. Nog 2 andere collega’s ophalen namelijk, maar die stonden zeker niet netjes als ons klaar. Met een lekker Ghanees muziekje op maximaal volume bereikten we in 2 uur Damongo. Yeehes, dat ging lekker snel. Na nog 2 collega’s daar opgepikt te hebben, gingen we op weg naar de dorpjes. Echt zo gaaf was dat! Met een noodvaart vlogen we over de zandwegen met fikse kuilen en hobbels. En niet zomaar 5 minuutjes, maar rustig een uur lang. Zo een mooi stuk Afrika hebben we onderweg gezien, prachtige bergen en wijd gestrekte grasvlaktes met van die typische Afrikaanse bomen. Ohja en ook nog een aapje over de weg zien rennen, en hard ook, want wij kwamen natuurlijk met een noodvaart langszetten. Deze dorpjes waren zo in the middle of nowhere dat we geen bereik hadden. Halverwege de tocht hielden ook de elektriciteitsdraden op, geen elektriciteit dus. Aangekomen bij het eerste dorpje werden we heel vriendelijk welkom geheten en natuurlijk ook flink aangestaard, want het kan goed zijn dat die kindjes nog nooit blanken hadden gezien. En ja zijn we dan wel echt? Na even op onze arm geaaid te hebben, komen ze er dan toch achter dat die witte kleur niet weg te vegen is, dus dan zal het wel echt zijn 😉 Na even buiten in de bosjes naar de wc te zijn geweest, wat heel normaal is daar, mochten we samen een presentatie geven over hepatitis B. Elke zin werd weer netjes vertaald, want Engels kunnen ze daar niet goed spreken. Je hoopt dan maar dat dingen goed vertaald worden, want dat kunnen wij natuurlijk niet controleren.

Erica mocht nog een stukje seksuele voorlichting geven! Hepatitis B is namelijk ook seksueel overdraagbaar. Spannend want Erica mocht de community vertellen dat ze het aantal partners moesten minderen en polygamie is hier iets wat veel voorkomt. Dus dan maar vertellen dat ze op z’n minst een condoom moeten gebruiken wanneer ze de hepatitis B status van de ander niet weten.  Een condoom werd vertaald met ‘helmet’. Wij dus allebei heel hard lachen, want dat was iets wat we zeker niet hadden verwacht. Omdat wij moesten lachen begonnen veel jongens van de community ook te lachen. Gelukkig was er een collega van ons die alles weer netjes vertelde en het punt weer serieus bracht. Na de presentatie begonnen we aan het screenen van verschillende mensen op hepatitis B. Om te screenen maak je eerst de duim schoon met een bolletje watten. Vervolgens pak je een naaldje en prik je in de duim, zodat er een druppel bloed uit komt. Deze druppel doe je op een screensetje en daar doe je een paar druppels op van een goedje. Op deze manier zie je of iemand hepatitis B heeft. Wanneer er twee streepjes op de test tevoorschijn komen heeft iemand hepatitis B, wanneer er maar een streepje op de test verschijnt heeft iemand geen hepatitis B. Met de resultaten gingen ze naar onze collega’s om vaccinaties te halen (wanneer geen hepatitis B) en om gecounseld te worden (wanneer wel hepatitis B). Na ongeveer 30-40 mensen gescreend te hebben, pakten we onze spullen en gingen we naar het volgende dorpje. Nog verder van de bewoonde wereld af. We gingen zo snel over de onverharde weg dat we soms ons hoofd stootten en regelmatig in de lach schoten. Het was zo vet! Wel hopen dat je niet stil komt te staan want je kan dan niemand bereiken. Dan moet je dus of wachten of lopen naar het volgende dorpje voor hulp.

Die dag screenen we ongeveer 100 mensen in drie verschillende dorpjes! Per dorpje verschilt het hoe veel mensen er hepatitis B hebben. Maar het komt schokkend vaak voor. Aan het eind van de dag komen we heel moe komen we aan in de grootste community van die dag. Daar zouden we overnachten om de dag de erop in die community te gaan screenen en te vaccineren. We stopten rond 18.00 uur in het dorpje. Daar keken we naar een voetbalwedstrijd en een mega mooie zonsondergang. We kregen aardig trek dus we verwachtten dat we snel zouden gaan eten. Alleen eerst moest er nog even naar bereik worden gezocht. Dus klommen een paar collega’s op het dak van de auto om een beetje bereik te vinden. Ook moesten onze kamers waar we die avond zouden slapen, nog schoongemaakt worden. We raakten een beetje geïrriteerd want we waren moe en hadden echt fikse trek. Niemand vertelde ons wat we konden gaan doen of wat het plan was. Toen werd ook duidelijk dat we die nacht op de grond zouden slapen. Gelukkig kwam het eten er aan (rond 20.00)! Snel eten, yehes! Kei veel zin hadden we in gefrituurde yams, want dat zouden we gaan eten. Blijkt het dus fufu te zijn. Gekookte yam gestampt tot een deegbal met soep. Soep met vis. Gedroogde vis… Niet heel lekker. Dus zaten we op de grond wat vissoep met een deegbal te eten. Je kan je voorstellen dat we op dat moment de meest gelukkige meiden van de hele wereld waren. Na het eten liepen we richting de bosjes om onze behoefte te doen 😊 Onder een ontzettend mooie sterrenhemel zitten we gehurkt naast elkaar. #funfact, zo hebben we elkaar ook leren kennen op introkamp van verpleegkunde.

Snel tandenpoetsen en naar bed! Na een pittige nacht op de grond, worden we voor ons gevoel in de moskee wakker. De minaretten lijken in onze kamer het ochtendgebed te versterken. We pakken onze spullen en beginnen aan ons ontbijt. Thee met een broodje. Wij kijken onze Ghanese collega’s raar aan omdat ze drie scheppen suiker in de thee doen. Zij kijken ons raar aan omdat we suiker op ons brood doen. Na het ontbijt gaan we de community in om te screenen en vaccineren. We screenen die dag meer dan 100 mensen. Geen van deze mensen had Hepatitis B! Tijdens het screenen staat er een lekker muziekje aan en leert Joëlle verschillende kinderen super goeie dansmoves.

Wat een dankbaar werk hebben wij deze twee dagen mogen doen. Wel waren we ontzettend blij toen we naar huis mochten want we waren moe van alle indrukken die we hadden opgedaan. Maar op de terugweg moest er zeker nog gestopt worden bij de ‘mystic stone’. Het verhaal gaat dat tijdens de bouw van een doorgaande weg deze steen in de weg lag. Daarom wilde ze de steen verplaatsen. Een dag nadat werklui de steen hadden verplaatst lag de steen precies weer op dezelfde plek als voorheen. Tot drie keer toe. Er schijnt zelfs iemand te zijn overleden toen hij had bedacht om bij de steen te slapen. Toen hebben ze maar besloten om de weg om de steen heen te bouwen. Met hoge verwachtingen lopen wij naar de steen. Deze steen! Zo klein, echt een giller. We beginnen spontaan allebei te lachen. Maar gelukkig konden we wel weer een toeristische trekpleister van onze to do list afstrepen!

Om 7 uur ’s avonds kwamen we uitgeput thuis aan en daar stond een heel leuk welkomstcomité te wachten. Het broertje en de vriend van Erica zijn namelijk aangekomen! Echt onwijs leuk :D De avond vullen we met eten en het vertellen van alle verhalen. Zaterdagmorgen redelijk op tijd ontbijten (lees 8uur). Hoe vroeger in de stad, hoe rustiger namelijk. We hebben de jongens heel de stad laten zien en de yellow-yellow ervaring laten meemaken. Wij blijven altijd mega veel zien tijdens zo’n rit als we naar de stad gaan, maar zij hebben dat nu natuurlijk extra. Lekker gefrituurde yams gegeten tussen de middag en naar de art market geweest. Omdat de jongens duidelijk bij moesten komen van alle ervaringen die ze hebben opgedaan, hebben we ’s middags rustig aan gedaan en zijn we ’s avonds naar onze favoriete plek geweest, Chucks! Moe, maar voldaan lagen we rond half 11 op bed.

Zondag zijn we weer naar het dorpskerkje geweest waar we de allereerste zondag in Ghana ook waren. We werden super vriendelijk ontvangen. Bijzonder hoeveel liefde deze mensen geven, meerdere keren werd er voor ons gebeden. Na de dienst werd er nog een halve fotoshoot gehouden, want het is natuurlijk wel heel interessant al die seleminga’s in de kerk 😉 Ook wilde onze begeleider van de dag ons graag voorstellen aan zijn vader en grootvader. We volgden hem het dorpje in, richting de hut van zijn vader. Na het groeten en het zitten op onze knieën, krijgen we een hele zak met pinda’s om mee te nemen naar huis. Rond half 2 kwamen we thuis aan en hebben we noodles met veel groenten gemaakt. In tussentijd was het broertje van Erica in slaap gevallen, zo veel indrukken! Zo voelden wij ons ook na het eerste weekend, vooral heel moe. Maar de dag zat er nog niet op, want we waren uitgenodigd om TZ (Ghanees gerecht, deegbal met soep) te eten bij Jorieke in het dorpje. Met z’n vijven eten we TZ en spelen we Oware (Ghanees spel). Tijd om de dag af te sluiten want iedereen is toe aan zijn of haar bed.

Omdat deze blog zeker nog niet lang genoeg is, hebben we voor jullie nog de wist-je-datjes.
Wist je dat:
-          Als het water uit is, we met een emmer en een pannetje douchen?
-          We een net bevallen schaap en haar lammetje hebben gezien?
-          De mannen op de outreach weer harder gilden dan de vrouwen?
-          We eerder naar huis gingen omdat de vaccinaties op waren? En wij dit helemaal niet erg vonden 😉