Introductiedagen

Aninwala (spreek uit als: Aninwoela, betekent: goede avond)

Ja waar begin je dan je verhaal. Zoveel indrukken, zoveel dingen die net anders gaan dan we dachten, zoveel mooie mensen, zoveel drukte… Laten we bij het begin van ons avontuur beginnen.

Woensdagochtend 4 september 8.30 uur dronken we ons laatste bakkie normale koffie op het vliegveld in Brussel. Tijd van afscheid nemen was gekomen, de laatste knuffels werden gegeven, koffer was ingeleverd en wij gingen naar onze gate. Hoera, vertraging. Gelukkig was het maar 45 minuten en is de tijd in Lissabon een uur eerder dan in Brussel. Dus we hadden genoeg tijd voor onze overstap. Hoera, 2e keer vertraging. Dit keer een ‘emergency’ in Lissabon, het is ons nog steeds niet duidelijk wat dit nou precies was. We waren uiteindelijk 3 uur later in Accra dan gepland, lokale tijd was het 02.00 uur in de nacht. Koffers pakken en naar het hostel en snel slapen, helaas was Erica haar koffer niet aangekomen in Accra. Dit is uiteindelijk (lees 3 dagen later) goed gekomen. Om 04.00 uur lokale tijd gingen we heerlijk slapen in een hostel in Accra.

Volgende dag, donderdag 5 september. Een klein beetje uitslapen hadden we wel verdiend. Om 10.00 uur stonden we heerlijk gedoucht klaar om te gaan ontbijten. Een Afrikaanse vrouw maakte voor ons het ontbijtje klaar, toast met keuze uit een eitje, kaas, jam, chocopasta of ham erop. Toen gingen we met een Uber naar het vliegveld in Accra, 14 cedi, meer kost het niet. Heerlijk goedkoop.

Op het vliegveld geprobeerd Erica haar koffer te vinden, vooral veel wachten. Het is bijzonder om te zien hoe Afrikanen overal de tijd voor nemen, vooral niet te snel werken en slapen wanneer ze moe zijn. Wel merkte we dat dit ons juist stress bezorgde, want wat als we ons vliegtuig naar Tamale zouden missen… Echter bleek de stress voor niets en zaten we ruim op tijd bij onze gate. Op een klein vliegveld in Tamale werden we opgehaald door Renalda. Zo kwamen we uiteindelijk bij ons huis voor de komende 5 maanden.

Vrijdag 6 september. 7.00 ontbijt! Zelfgebakken brood, kopje thee en weer nieuwe energie. De dag kan beginnen. Op naar Tamale met het openbaar vervoer, een yellow-yellow (soort tuctuc). Met vier blanke vrouwen (wij, onze leuke medestudent Jorieke en Renalda) propten we ons in de mini yellow-yellow, het paste precies. We keken onze ogen uit! Overal yellow-yellows, scooters, auto’s, mensen, fietsen, geiten, kippen, kraampjes, eten en kleuren. Dan hebben we het nog niet eens gehad over alle geuren die langs kunnen komen… We drongen ons achter Renalda aan tussen alle mensen en kraampjes door om onder andere stof voor onze uniformen voor het ziekenhuis te kopen. Daarna zijn we naar de Art-Market gegaan, waar allemaal souvenirs te koop zijn, heel leuk om te zien. Ook hebben we Ghanees bier gedronken uit een kalebas, en dat om 11.30 uur. Tijd voor de lunch. Fufu stond op het menu, typisch Ghanees eten. Gekookte Yams, gestampt tot een bal en hier overheen soep gegoten. Dit eet je met je rechterhand, enige oefening is hiervoor zeker nodig 😉. Toen we dachten alles gezien te hebben, gingen we naar de markt. Druk, druk, druk. Maar leuk, leuk, leuk. Wij blij toen we even later naar huis gingen, want wat een indrukken!

Na een korte pauze startte de Dagbanli-language lessen. Wat is dit moeilijk om te leren, het lijkt echt totaal niet op Nederlands of Engels. Na een bord vol Nasi met satésaus hebben we de avond afgesloten met een potje Monopoly.

Weekend, zaterdag 7 september. De ochtend begon rustig. Althans voor Joëlle, Erica ging om 6.30 uur uit bed om eindelijk haar koffer op te halen bij het vliegveld in Tamale. Na het ontbijt om 9.00 uur hervatten we onze Dagbanli-language lessen en kregen we nog wat over de cultuur van Ghana te horen. Om gelijk helemaal in de cultuur te duiken, kwamen er 2 Ghanese vrouwen om ons te leren hoe we kleden om ons heen moeten slaan en hoe we ook een doek om ons hoofd moesten binden. In ons Ghanese kleding gingen we de straat op om onze Dagbanli-language te oefenen. Wat zijn we hier nog slecht in haha. Maar iedereen vond het heel erg leuk dat we het wel probeerden en ze begrepen ons soms ook nog. Toen gingen we lunchen, de tafel was vol, dus toen maar op de grond, geen probleem, want dit hoort helemaal bij de Ghanese cultuur. Met onze rechterhand doken we in ons soepje. Een maïzenabal met groente en een stukje rundvlees. Na de lunch koffer uitgepakt en de kamer helemaal eigen gemaakt, het moet toch 5 maanden lang je eigen plekje zijn.

Op aanraden van Renalda zijn we alleen naar de stad geweest. Stel je eens voor, 3 blanke dames, met een yellow-yellow naar een grote onbekende chaotische stad. Google maps was geen optie, want de simkaart was nog niet geregistreerd. Na 10 mensen aangesproken te hebben in de stad, vonden we de MTN office om onze simkaart te registreren. Dit ging soepel, onze prepaid simkaart is geregistreerd. Contact met het thuisfront!

Lekker gewerkt, je bent op het eind van deze blog. Speciaal voor jou nog een wist-je-datjes.

Wist je dat:
-          Afrikanen voor alles een apart mannetje hebben?
-          Erica minder gesteld is op haar hygiëne dan ze had gedacht?
-          Joëlle hier ook graag haar bord helemaal leeg eet, terwijl dit niet gebruikelijk is?
-          Er zonder verkeersregels heel veel chaos ontstaat in het verkeer maar er (bijna) geen ongelukken gebeuren.     #Anticiperenkunjeleren

Vergeet niet te abonneren, te liken en te reageren.

Dikke knuffel,
Joëlle en Erica